KOPSTOOTJE
a
NeoNoir
Een Siebe Edens-avontuur
Kloetinge-Middelburg, 2008
CO
Het kwam niet eens door de overgang van het felle zonlicht
naar de gebruikelijke, grotachtige schemering van het café dat
hij eerst geen hand voor ogen zag, behalve de bekende absur
distische sterrenregen. Die hoorde onlosmakelijk bij de uitput
ting na de zoveelste pervitinetrip, wist Appie. Nog steeds met
gebogen hoofd, alsof ongeziene stalagtieten zich in zijn hersen-
pan zouden boren, wankelde hij half op de tast naar de lege bar
van De Witte Ruiter en hees zich op een hoge kruk.
'Kopstootje,' bestelde hij snel. Dat zou hem op orde brengen,
■«■k al was het maar voor een minuut of tien. De bestelling alleen al
bracht zijn gezichtsvermogen en controle subiet terug. Tien
minuutjes had hij hier maar nodig. Lang genoeg om zijn bisnis
af te ronden en weer te verdwijnen, het daglicht in, op jacht
naar kalmering en chemisch welbehagen. Zijn internering in
het Kloetingse gekkendorp Emergo maakte het nu eenmaal
onmogelijk om orde en regelmaat in zijn bevoorrading te bren
gen. Maar ja, dat hij in Emergo zat had óók te maken gehad
met het chronische geldgebrek dat het afwijkend gedrag had
veroorzaakt: geweldpleginkje hier, kraakje of berovinkje daar.
Vervolgens: rechtertje hier, psychiatertje daar. Hoe kon je ook
van de uitkering rondkomen met medicinale behoeften als de
zijne? Daar kwam nog bij dat zijn favoriete poeier al jaren uit
de mode was. De makke van de ouder wordende junk. Hoe
vaak had Appie niet een lukrake cocktail van paracetamol,
betablokkers, natuurpoeders en fijngestampte codeïnepillen in
zijn bast moeten spuiten? Armoe troef!
Hij zag de schrik op het brede gezicht van de barman, een
1^1 blozend ogende vent van een jaar of vijfendertig met verward
gelig haar en heel lichtblauwe ogen. Als van een varken, dacht
3
