Er moet een meetlint aan te pas komen om de gedecimeerde
snor te meten. De gelegenheidskappers worden nu en dan
buitengewoon griezelig. Spraakverwarringen dreigen de vredig
slapende kapitein op een geamputeerd been of een paar ver
wijderde amandelen te komen staan.
Zijn eigen kapitein Rode Poon had ook een houten been gehad,
bedenkt Arend nostalgisch.
CHICO: It can stand one more snoop in the middle, I think.
In the middle, one snoop.
That's fine. That's very good.
I think it's a little bit rough right here. I fx that.
Introvert en loensend grijpt Harpo gehoorzaam en gretig naar
het scheermes. Arend geniet. Hij zou ook weer moeten gaan
schrijven. Misschien voor een volwassen lezerspubliek. Geen
concessies meer aan het publiek, gewoon doen waar hij goed in
is. Waar hij in uitblinkt. Niet voor een publiek, maar voor zich
zelf schrijven. De hoop een publiek te vinden dat hem intellec
tueel bij kan benen heeft hij jaren terug al laten varen.
CHICO: One more snoop.
That's beautiful? That's what you call a work of art.
Boven zijn hoofd klinken de voetstappen nog steeds als trom
geroffel. Wat zijn ze in godsnaam aan het uitspoken daar
boven? De televisie gaat nog wat harder.
CHICO: Hey, you know, I think you give him one snoop too much.
De klok vertelt hem dat het inmiddels al over twaalven is en
omdat alleen alcoholisten voor het middaguur drinken, schar
relt Arend met een schoon geweten naar de keuken om zichzelf
een royale cola vieux in te schenken.
Derde
Even daarvoor is Sharonda thuis gekomen van haar vroege
dienst. In de woonkamer zit Ronnie alweer voor zijn gloed
nieuwe platbeeldscherm genesteld. Formule 1, dus zijn ogen
verlaten geen moment het scherm. Haar vriend is een man van
twaalf ambachten en hij bepaalt zijn eigen tijden: momenteel
rijdt hij rond met een bestelautootje en voorziet de koffieauto-
maten van cafés en bars van bonen.
"Zware dag, lieverd?" vraagt hij opgewekt, zonder haar aan te
kijken.
