BLACK KAHLUA
QJ
CO
rs
Hij hield er wel erg aan Frank genoemd te worden. Zo kan je
het stellen. Frank Frielans. Free Lance moest je er in aanvoelen.
In het wereldje wilde men dat zo. Hello Franky. Dat mocht.
Hoewel hij een lonely rider was. Lonely writer kon ook. In de
sportjournalistiek komt het meer voor. De tijd van ieder zijn
krantje was opgebruikt. Ieder zijn krant, ieder zijn krent, zei
de boss van Sportwereld. Die oude tycoon maakte het uit
hoe het moest. Hello Franky. Franky was een must. Zo echt hoe
hij het wilde. Glad was ie. Hij kon alles aan. All round sports.
Hij verkocht: daar gaat het toch om. Die flirtte met zijn lezers.
Zijn interviews vraten ze. Je kreeg alles van hem. Tekst, video,
foto's, lay-out. Zijn commentaren? Laconiek. Je kwam alles te
weten. Met wie. Waar. Hoelang. Zijn moeder, haar vader. Zijn
hond. Ja, zijn hond. Die moest er altijd bij. Dat kon een zwak
punt zijn. Je voorziet het niet.
Hij had ook een hond gehad. Dat wisten ze niet in het stam
café. Geen enkele van de collega's. Geen enkele journalist, geen
enkele fotograaf. Niks wisten ze van zijn hond. Hij zweeg er
ook over. Het kan je te veel worden, als je ze humaniseert. Een
hond blijft een hond. Je wilt het vergeten. Het komt steeds
terug. Je verleert het niet. Zomin als hoesten. Dat lawaai had
hij gehoord. En die moto. Hoesten misschien niet helemaal.
Hij maakte dat gegorgeld geluid enkele keren. Dat was alles.
Hij wist alles van EHBO, maar daar kon hij niks meer mee aan
vangen. De dierenarts? Te laat. Hij was dood. Zie je dat dan
niet? Als je een hond de keel opensnijdt hou je hem niet in
leven. Voor een hond roep je niet help. Als het zover is, dan
moet het maar zo. Maar waarom doe je zoiets? Je mag nog zo
woedend zijn op iemand, dan doe je dat zijn hond toch niet
aan? Moet je dan alles wreken wat je niet aanstaat. Dat werk je
M NEONOIR mm
