HIER!
De tweede avond gingen we weer naar de Duitse kerk. Daar
zouden Smoke Fairies optreden, die in het programmaboekje
van Crossing Border werden aangekondigd als een in elk op
zicht perfect duo. "De akoestische folk op het nieuwste album
Through Low Light and Trees bevat melodieën, die zo prachtig
zijn dat het bijna etherisch wordt." Die omschrijving zou me
buiten het festival niet aanspreken, maar gezien het risico van
propvolle zalen elders koppelde ik de Fairies aan het eraan
voorafgaande optreden van een Nederlandse dichter. Na een
praatje met organisator Louis Behre, gevolgd door een stop
teken van een zaalwachter die me belette mijn biertje mee te
nemen naar binnen, "omdat er nu eenmaal strikte afspraken
waren gemaakt met het kerkbestuur", zag ik dat het godshuis al
behoorlijk vol zat.
Een beetje pissig zocht ik ruim op tijd dezelfde kerkbank op
waar ik de vorige avond had gezeten. De schreeuwerige presen
tatrice vroeg om een daverend applaus voor de aangekondigde
dichter. Die betrad het spreekgestoelte met een stapel A-vier-
tjes, schraapte haar keel en maakte aanstalten te beginnen
met het lezen van een gedicht. Achter me begon al meteen het
geroezemoes, waarmee duidelijk was dat het publiek eigenlijk
voor de Smoke Fairies was gekomen. Nadrukkelijk over m'n rug
achterom kijken helpt bij de uitvoering van mijn dagelijkse
werk. Hier echter maakte dat niet de minste indruk. Ik voelde
me knap ongemakkelijk met een lezende dichter voor me en
een erdoorheen kletsend publiek achter me. Maar met Piet in
gedachten hield ik me in. Die presteerde het tijdens één van
de eerste edities van het Rotterdamse Filmfestival om met z'n
paraplu een tik uit te delen op de schouder van een constant
kwebbelende juffrouw twee rijen vóór hem. Het hielp niets en
aan het eind van de voorstelling moest hij zich uit de voeten
