DUTSKE, MALACOLOGE
O
N Dutske werd in een lange juninacht thuis geboren. Lochem.
De nachten ervoor waren zwoel geweest - deze avond had
3 het flink geregend, plensbuien, en nu was het wat koeler en
kon ze geboren worden. De moeder had al zekere routine, drie
gezonde zuigelingen waren voorgegaan in de volgorde jongen,
jongen, meisje. Dit vierde kind zou deo volente de rij sluiten,
hadden ouders na goed overleg in december besloten: het huis
telde vijf slaapkamers, genoeg voor ontplooiing, vruchtbarend,
een vijfde zou een spaak in het wiel zijn. Zelf hadden ze vroe-
Sj ger nooit een eigen kamer gehad. De dokter dronk een oude
jenever mee op de goede afloop en vertrouwde de rest gerust
aan de kraamverzorgster toe. De navelstreng vervoerde hij dis
creet in een aseptische tupperware-trommel naar de praktijk
voor verdere verhandeling.
De wolk van een baby geurde en groeide als klaver. Op twee
benen deed ze peuterend en kleuterend het liefst wat verboden
was - klom op muurtjes en schuurtjes, ving kippen, kietelde
het konijn, gooide het zand uit de zandbak, en poedelde zon
der badpak in het zwembad van de nieuwe buren. Ze zong
onbegrijpelijke zelfbedachte liedjes en liet zich door haar grote
broers lustig voortrekken, eerst Dutske, dan Reina. Reina was
wat teruggetrokken, minder spontaan, bedachtzamer. Met
Dutske was het altijd lachen, deed altijd mee, was ook gevatter
in haar antwoorden en vragen, opener. Zo was ze gewoon.
Maar als er pijn was gingen ze naar Reina. Reina kon sussen en
troosten, zogenaamde pleisters plakken. Dutske had nooit pijn
en was nooit ziek, in die eeuwige eerste jeugd.
Kwam de lagere school, de basis. Ze had er geen vijanden, ging
ieder jaar over, was goed in zwemmen en ballet, en na een half
jaar blokfluit mocht ze al klarinet. Jeugd. Met eigen en vrien-
dinnengezinnen bezocht ze veel hoofdplaatsen en uithoeken
LO
fN
