Ook, in die jaren, werd ze oogappel van professor Sillevis. Het
was Sillevis die haar leerde de weekdieren lief te hebben, voor
al de minuscule. Sillevis, klein maar dapper, altijd met pijp en
alpino, wisselend met plu of wandelstok overlopend van liefde
voor zijn prachtig vak en de studente uit Lochem. Het was
Sillevis die regelde dat ze in het penultieme jaar van haar doc
toraal mee op expeditie mocht met de gemoderniseerde kotter
van het maritiem instituut, doel Doggersbank. Het werd een
onvergetelijke week, misschien wel haar mooiste tijd van
leven: een jolige maar fatsoenlijke bemanning, geen zeeziektes,
juni en iedereen gewoon in badpak, de kapitein was een min-
nemoederende vrouw van rond de vijftig, en er was natuurlijk
altijd vangst - de uiterst fijnmazige netten schepten telkens
weer een schat aan zeewonder aan boord, waarop steevast het
determinatiefeest volgde met een koele gin-tonic onder hand
bereik en de modernste zonnebril strak op de neus - overboord,
overboord, overboord, twijfel. Alzo, vlak voor de zonsonder
gang, hoor mij nou, dacht Dutske, zonsondergang, sorry
Samos, mij krijgen ze niet gek, wij draaien van de zon weg,
dacht Dutske en vond een minuscuul schelpje dat ze nog nooit
eerder gezien dacht te hebben. Twijfel. Conservatie voor diep
gaander determinatie. Misschien heeft het een eigenschap die
de wereld zal redden.
Na het afscheidsfeest voor vriendschap en de behouden vaart
terug in Amsterdam was Sillevis ontroerd. Het schelpje was
anderhalve millimeter in diameter en had vijf kleuren van de
regenboog. Je hebt een nieuw fenomeen ontdekt Dutske, sprak
Sillevis in droge tranen. Wij mensen kenden dit nog niet.
Ze werd bij hem thuis op de thee genodigd en aan zijn vrouw
voorgesteld. Zijn vrouw was heel gewoon. Ze dronken de thee
met z'n drieën in de tuin en bespraken aanvankelijk de lucht
vaart, waar ze eigenlijk alle drie weinig over konden opdiepen.
Klassieke muziek ging beter. Ze waren het unaniem eens dat
sommige klassieke componisten hele goede stukken hadden
gecomponeerd. Toen zijn vrouw in de keuken verdween voor
het avondeten, gewoon andijvieprak met spekjes hoor, verklap
te ze, maar niet kant-en-klaar, dus toch wel wat werk, maar daar
hou ik van, anders duurt een dag zo lang, bezwoer Sillevis dat
hij voor negenennegentig procent zeker was van de uniciteit
van haar vondst maar het voor die laatste procent toch wilde
