en een bord waarop stond dat ze niet met de auto in het bos
mochten komen. Hij liet de motor stationair draaien. Het
regende nog steeds en de kasseien weerkaatsten een matte
schittering in het fletse licht van de auto. Hij keek opzij naar
Ada.
"Kom je?"
Ze keek terug. Lichtblauwe ogen, scherp contrasterend met
haar donkere haar. De dashboardverlichting deed de rest. Hij
was alleen met het meest begerenswaardige wezen in de wereld
en ze gingen iets doen dat misschien nog niemand ooit voor
hen had gedaan. Ze boog haar hoofd naar hem toe en zocht
zijn lippen. Ze smaakte zilt. Nieuwe haring met een lente-ui,
geserveerd op een zonnig Antwerps terras in mei. Hun tongen
kronkelden nat om elkaar heen. De kus als amuse voor het
paringsritueel. Hij voelde haar hand op zijn erectie.
"Je moet je broek helemaal uittrekken."
"Denk je?"
"Ik wil het. Ik moet je voelen, zo meteen, als we rijden. Ik heb
niets aan onder m'n rok. Thuis al gedaan. Kom."
Peto deed wat ze hem opdroeg, strekte zijn benen en trok
spijkerbroek en onderbroek in een keer over zijn knieën en
enkels. Verdomme. Schoenen nog aan. Ada zag het, strikte ze
los en hielp hem met de rest. Het leer van de bestuurders
zitplaats voelde koud aan. Hij trok de stoel zover naar achteren
dat hij nog net met zijn voeten de pedalen kon aanraken.
"Kom."
Ada kende het scenario dat ze hadden uitgedacht en ging wijd
beens op zijn schoot zitten, haar gezicht naar hem gekeerd. Hij
voelde haar vochtigheid en gleed naar binnen. Hun onder
lijven waren bewegingloos. Dat moest zo blijven. Ook straks.
Ada trok haar truitje omhoog, knoopte zijn overhemd los en
drukte haar borsten tegen hem aan. Hij voelde haar tepels en
zocht naar een comfortabele houding voor zijn lichaam. Het
moest perfect worden. Hij hield één hand aan het stuur. Met
zijn andere hand pakte hij haar achterste. Ze kusten. Heviger
dan zoeven. God, wat hield hij van haar.
"Gaan we?"
Geen vraag maar ongeduld. Het idee was van haar. Zijn Vlaam
se hoer. Ooit kusmeisje bij de jaarlijkse kermiskoers in haar
