ze haar hoofd niet af. Ze wist dat het beeld van haar gezicht,
ogen en lippen hem zouden opwinden. Misschien nog wel
meer dan haar borsten en dijen. De lampjes van het dashboard
leken te zijn ingesteld door een professioneel belichtingsteam.
Het was effectbejag, maar met het gewenste resultaat. De auto
bonkte verder. 20 kilometer per uur. Over een paar minuten
was het voorbij. Ada bewoog haar lichaam mee in de cadans
van de Peugeot en had nu wat ruimte laten ontstaan tussen
hun bovenlichamen. Met haar rechterhand knipte ze het lees
lampje boven de passagiersstoel aan. De slet. Ze wist wat ze
wilde. De rollen waren omgedraaid. Zij was de hoer en Peto de
klant. Hij kon nu afwisselend naar haar ogen en haar borsten
kijken. Haar tepels waren niet meer gezwollen en leken breder
geworden, donkerder. Bij Ada wist je nooit of dat opwinding
betekende of juist niet. Op de heenreis waren ze hard en kwam
ze hevig. Hij kuste haar gretig en nat. Hun tongen bootsten
het paringsritueel na dat zich decimeters lager afspeelde, steeds
heviger en sneller, steeds meer ongecontroleerd, schokkend.
Ze naderden het slechte stuk in het begin van de strook. Hij
bewoog nu ook mee en wilde dat het nooit meer stopte. Niet
het feitelijke hoogtepunt straks, maar de paar seconden er vlak
voor. Hij lette niet langer op de weg. Niets kon hem nog
schelen. Ook de Cruise Control niet. Zijn rechtervoet was weer
naar het gaspedaal gekropen. Hij gaf extra gas en keek haar aan.
Ze lachte en kwam. Geruisloos dit keer, slow motion. Hij sloot
zijn ogen en ontlaadde. De geluiden die volgden waren groots,
symfonisch. Hemelse klanken van uiteenspattend glas, van
metaal dat traag maar met een bijna wiskundige precisie in
elkaar werd gevouwen. Van een nog loeiende motor die zich
een weg baande door het interieur van de Peugeot. Zijn liefde
voor Ada was eeuwig.
