kunt een vervaarlijke consonant omzeilen. Later blijkt dat er nog
heel wat Nederlandse immigranten in de zaal zitten die het gedicht
hebben verstaan. Er volgen meer sprekers: collega's van de krant en
een bijdrage van de Celebrant die een gedicht voordraagt van Bert.
Mooi gedicht! Strange Horizon. Een typisch immigranten-vers. De
Powerpoint-presentatie start. Foto's van Bert, van zijn jeugd tot aan
heden. Ja, daar zit ik dan: achterop de fiets, op Berts schoot in
Vaders fauteuil, achterop de Kreidler-brommer. De zaal stoot ach en
wee's uit. It must be terrible for you to be here, schiet het door mij
heen en knijp in de frêle hand van L. Een getalenteerd balletdanseres
die haar carrière bruut zag eindigen omdat een of andere debiel, zo
maar, out of the blue, een kogel in haar heup schiet. Ik huil. Ik huil
zachtjes. Achter dit wenen zit een grote prop emotie. Ik verkies deze
nog even te laten zitten. Bang als ik ben deze Prop te laten knallen.
Hij blijft steken in mijn keel, net als Berts tumor in zijn slokdarm.
We eindigen met een grote foto van Bert. The Celebrant vraagt een
ieder op te staan en Bert een applaus te geven. Hij wel! Ik vlieg van
mijn stoel en begin te klappen, zoals afgesproken. Iedereen volgt. Ik
klap ook een beetje voor mezelf. Ja, een warm handgeklap vult de
zaal voor zeker vijf minuten. Ik klap en denk aan mijn Broer die ik
slechts ken van het oproepen van zijn Geest. Dan word ik even woest
op dat ventje: zoveel vragen die hij onbeantwoord achterlaat, zoveel
tijd die we niet hebben gedeeld...zoveel afstand tussen ons en nu
is hij dood. Weg! Ik kan niet meer denken: wat zou Bert hier van
denken? Hij woont niet meer aan de andere kant van de wereld. Hij
zweeft hier en daar wat rond. Dit was het wel, denk ik, en vlucht
naar buiten om een peuk te roken. Buiten ben ik niet alleen. Veel
mensen vinden mij een bezienswaardigheid. Ik rook drie peuken
achter elkaar en weet zeker dat ik na de dienst naar de kroeg ga. Ja,
vandaag mag ik drinken, spreek ik tot mezelf en wandel terug naar
binnen om mij over te leveren aan de condoleances. Er is geen drank
te verkrijgen. L. is het middelpunt van de belangstelling. Tot mensen
mij opmerken en er een heuse queue ontstaat. Mens na mens, tronie
na tronie, stelt zich aan mij voor. Lippen lispelen dat ik mij vooral
moet realiseren dat mijn Broer werd gerespecteerd in de gemeen
schap, dat hij voor een ieder altijd klaar stond...geen jongen van
'nine to five', dat ze hem nooit zullen vergeten, en hij voor altijd in
hun harten voortleeft. Good for you, denk ik. Het zal wel. Ik heb geen
enkele behoefte dit allemaal aan te horen, snappen jullie! Nee, dat
snappen jullie niet. Ik sta hier voor jullie, zodat jullie je geweten
