ANDY
<3
O
O»
Het was Andy die mij wegwijs maakte in de wereld van de ver
dovende middelen. Joop had hem in Berlijn gevonden toen hij
daar voor zijn werk moest zijn en had hem meegenomen naar
Nederland. Nu zat hij in ons dorp.
Of hij zolang bij ons kon logeren.
"Hoelang is zolang?" vroeg ik Joop. Want ik was bekend met
zijn vermogen tot relativeren, waarmee hij de tijd een andere
dimensie verleende en iedereen in verwarring bracht. Voor ik
het wist zat ik mijn leven lang met Andy opgescheept.
Joop maakte een gebaar dat begon bij zijn schouders en eindig
de bij zijn handen. Er is nog zoveel wat wij niet weten. Maar
daar ging het ook niet om. Wij waren nu in het dorp de enigen
met een echte Amerikaan. Uit Denver, Colorado.
Informatie die voornamelijk van Andy zelf afkomstig was leer
de dat hij was gedeserteerd omdat hij naar Vietnam dreigde te
worden gestuurd. En daar zat natuurlijk niemand op te wach
ten. Hij was kind aan huis in de wereld van de Country Rock en
kende alle jongens van Buffalo Springfield. Ook de Birds mocht
hij tot zijn vrienden rekenen. Midden jaren zestig betekende
dat een kaartje voor de hemel.
Zijn status straalde op mij af. Zo trots als een aap met zeven
staarten nam ik hem mee naar de kroeg waar iedereen die iets
meer dan twee woorden Engels sprak een gesprek met hem
wilde voeren. Hij vond het allemaal best. Hoewel hij met zijn
rossige haar en zijn kolossale soldatenkisten deed denken aan
een Redneck, bleek hij toch een heel aardige jongen.
De eerste foute inschatting die wij maakten was, dat wij pro
beerden hem onder tafel te drinken.
Twee uur later en vijf meter bier verder stond hij met zijn
reusachtige lijf nog steeds neuriënd te hakkenwippen aan de
bar terwijl wij alle kanten op keken van de zattigheid en ons
CO
tn
