zei ik.
Hij barstte uit in een stuipachtig gegiechel en de rest van de
avond maakte hij snurkgeluiden. Waarbij hij dan quasi angstig
de gordijnen opentrok om te kijken of 'ze' er nog niet aankwa
men.
Dat deserteurschap was een succes, want al mijn vrienden
waren tegen de oorlog in Vietnam. Ze gingen dan wel niet
demonstreren want dat had niet zoveel zin in de Zak van Zuid-
Beveland, maar ze dachten er wel veel aan. Ze leefden ook als
het ware met hem mee.
Toen Andy dat hoorde gaf hij spontaan een rondje.
Ik moet zeggen: voor een deserteur had hij zijn zaakjes uit
stekend geregeld. Van tijd tot tijd kreeg hij post. Brieven uit
Amerika, waarschijnlijk doorgestuurd naar een postadres dat
hij had opgegeven. Hoe wist Amerika anders waar hij uithing?
Het hield me toch een beetje bezig, maar ik wilde er met Andy
niet over praten. Hij zou mijn nieuwsgierigheid wel eens ver
keerd kunnen uitleggen. Bij mijn moeder moest ik met dat
soort fronsende vragen helemaal niet aankomen. Die schreef
alles toe aan nieuwe technieken waar wij geen weet van had
den.
"Ah joh," zei ze. "In Amerika gaat het heel anders dan hier. Het
is daar allemaal van dat automatische."
En daarmee was het geheim verklaard.
Zo kwam Andy op een dag glunderend met een brief de kamer
binnen die hij bij het postkantoor had opgehaald. Het was een
bericht van zijn advocaat dat hij was gescheiden. Ik wist niet
eens dat hij getrouwd was. Of hij de ontvangst wilde bevesti
gen.
Met briefpapier en een postzegel uit mijn moeders brievenbak-
je was hij vrij man en dat gingen we vieren.
Die avond danste hij in de kroeg de planken uit de vloer, van
Polonaise tot Mazurka. Een man van de wereld, met een grijns
van oor tot oor. Iedereen dronk mee, tot de barman aan toe.
Dat ik daarna de rekening moest betalen viel een beetje tegen.
Dat had ik niet verwacht van een Amerikaan. Maar onze
vriendschap leed er niet onder. Het kwam allemaal goed.
En tot mijn verrassing was dat ook zo. Twee dagen later hield
hij een cheque van vijftig dollar onder mijn neus. Genoeg om
