De kunst was nu om de ingeademde lucht zo lang mogelijk vast
te houden en dan langzaam te laten ontsnappen.
Dat laten ontsnappen was geen probleem. Het was meer de
juiste dosering die hem de das omdeed. Bulderend hoestte hij
bijna een long uit. Hij stak zowat de moord.
Voor Andy leek het de gewoonste zaak van de wereld. Lachend
nam hij het pijpje over en onderging hetzelfde ritueel. Ook
zijn gezicht nam categorisch een andere kleur aan. Maar toen
beiden enigszins waren hersteld en de slijmresten waren weg
geveegd zag ik een zachte, vredige blik in hun ogen die er voor
heen niet was.
Nu was het mijn beurt. Bemoedigend lachten ze me toe. Ik ont
stak de aansteker en lurkte met een lange, krachtige haal de
rook naar binnen.
"Zo lang mogelijk binnenhouden," hoorde ik Jurre nog roepen.
De messcherpe rook sneed een gat in mijn luchtpijp. Halver
wege stikte ik zo'n beetje en slikte tussendoor even om de pijn
te bestrijden. Een aartsgemene hoestbui zag zijn kans en vloe
kend gotverdegotverde ik alle rook naar buiten. Het pijpje viel
uit mijn handen en de smeulende hasj brandde een rond gaat
je in de vloerbedekking. Ik kon er alleen maar naar wijzen.
Mijn stem was blijkbaar in het Grote Niets verdwenen.
Dit kon beter, besefte ik schuldbewust.
"Opnieuw," besliste Jurre. Zo had ik er toch ook niks aan.
Nadat ik mijn luchtkanaal weer enigszins op orde had volgde ik
zijn aanbeveling op en deze keer ging het beter. Achter in mijn
hoofd hoorde ik nu een fluittoon, ingepakt in een dikke stilte.
Daar doorheen klonken flarden van een gesprek dat Jurre en
Andy voerden, onderbroken door muziek. Jurre had een plaat
opgezet van Jefferson Airplane en de hemel vouwde zich voor
me open toen Grace Slick speciaal voor mij White Rabbit zong.
Ik kreeg haast heimwee in mijn onderbuik.
Zachtjesaan begon ik iets te begrijpen van de kosmische bele
ving waar beiden de mond van vol hadden.
De verdere avond wijdden we aan belangrijke en diepgaande
gesprekken over de zin en onzin van alles. Vrijwel geheel in het
Engels, want dan had Andy er ook wat aan.
Het was heel oprecht allemaal, maar door het consequente
gebruik van de antieke woorden waarmee Jurre ieder serieus
