onderwerp de nek omdraaide rolde ik van tijd tot tijd machte
loos van het lachen over de vloer.
Het viel niet tegen te houden.
Even een klein kriebeltje, een woordje waar je normaal ge
sproken aan voorbij zou gaan en wat nu klonk alsof iemand
een scheet liet in een emmer en mijn zenuwen begaven het.
Het werd op zijn minst door Jurre als hinderlijk ervaren.
Tenslotte werd hij boos en begon tegen me te schreeuwen, ter
wijl ik gillend van de lach probeerde uit te leggen dat ik er niks
aan kon doen.
"Het komt door die rommel," snikte ik hulpeloos.
Het ging over nadat we een tweede ronde hadden gedaan. Ik
werd wat loom en luisterde naar de muziek. In ons aller belang
nam ik geen deel meer aan het gesprek. Toen we eindelijk
besloten op te stappen was het al diep in de nacht.
Dat dacht ik althans. Het bleek echter nog maar elf uur te zijn.
Het hoorde er allemaal bij, volgens Jurre en Andy.
Vlak voor we weggingen vroeg Andy nog nieuwsgierig naar de
pilletjes op de tafel.
"LSD," zei Jurre.
Daar raakte Andy helemaal opgewonden van. Een product dat
in Zwitserse laboratoria was ontwikkeld en waarmee de CIA
probeerde gevangenen bekentenissen te ontlokken. Hij wist
er alles van. Hallucinerende werking. Geeft je het overmoedige
gevoel dat je alles kan. Hij wilde er een paar van Jurre kopen.
Die had er eerst geen trek in. Als ik het had gevraagd had hij
botweg geweigerd.
Zo lagen de verhoudingen. Andy was een ander verhaal. Zes
jaar ouder dan ik en ervaringsdeskundige.
Zo veranderden vier pilletjes van eigenaar. Naar mijn gevoel
werd Jurre er financieel niet minder van.
"Wat gebeurt er met je als je zo'n pilletje slikt?" vroeg ik Andy
toen we in de auto zaten.
Hij zat nog nagenietend voor zich uit te kijken en lachte een
beetje.
"Is het gevaarlijk?" wilde ik weten.
Hij keek opzij.
"Weieens gehoord van Dylan Thomas?" vroeg hij dromerig.
Ik knikte. "Onder het Melkwoud ken ik. En nog wat dingen die
me zo niet te binnen willen schieten."
