"Mooi," zei hij prijzend. "In het verhaal The True Story staan een
paar regeltjes waarin hij exact weergeeft wat het met je kan doen."
Hij declameerde op gedragen toon:
She opened the window wide, and stepped out.
"I am flying,she said.
But Martha was not flying.
Tevreden keek hij me aan.
Ik startte en we reden weg. In de uitgestorven polder was het
aardedonker. Het was bewolkt en er was geen maan. Op de
kilometerslange weg stopte ik drie keer en stapte uit om even te
kijken waar we waren. Ik wist dat er ergens een bocht in de weg
moest zijn.
"Waarom slik je het dan?" vroeg ik, toen we voor mijn gevoel
uren later het dorp binnenreden.
In het licht van de straatlantaarns zag ik hoe hij me grijnzend
aankeek.
"Nieuwsgierigheid," zei hij. "Als je nooit iets waagt kom je ook
nooit iets te weten."
Ik knikte vermoeid.
"Het is jouw lijf," zei ik. Alsof hij dat zelf nog niet wist.
Er deden geruchten de ronde. Iemand die het kon weten belde
ons op.
"Ik wil niet veel zeggen," zei hij. Maar ze zoeken een Ameri
kaan."
Daar was ik al die tijd al bang voor geweest. Andy kon er dan
wel lacherig over doen, maar het ging er toch op lijken dat hij
nu de klos was.
Ik overlegde met mijn moeder. Het was tenslotte haar huis.
"Ze zoeken maar tot ze een ons wegen," zei ze. "Ze weten niet
waar Andy zit, maar ze hebben via de ambassade het verzoek
gekregen om hem op te sporen. Dat zei die man tenminste. Het
hele dorp weet dat hij hier zit, behalve de politie. Maar ja. Aan
de andere kant: ze komen er natuurlijk een keer achter. En
Andy moet het wel weten."
Andy baalde als een stekker. Het was in de weken voor carna
val. Hij bouwde iedere avond mee aan een carnavalswagen en
was populair in het dorp. Hij werd door iedereen uitgenodigd
