Het was Andy's idee om de LSD uit te proberen. De pilletjes brandden al wekenlang in zijn zak. Maar hij wilde het niet al leen doen. Misschien wist hij wel waarom. Dagenlang zanikte hij aan mijn kop en probeerde me over te halen om samen een tripje te maken. Maar ik hield de boot af. Ik herinnerde me mijn eerste joint en dat vond ik al heftig genoeg. Uiteindelijk, om van zijn gezeur af te zijn, stemde ik toe. Mits het niet bij ons in huis gebeurde. Ik wilde niet voor de ogen van mijn moeder uit het slaapkamerraam stappen om haar te laten zien hoe goed ik kon vliegen. Dat begreep Andy. De gelegenheid deed zich voor op een moment dat mijn vriend me vroeg of ik voor hem iets wilde afleveren bij een chemische fabriek in het Sloegebied. Ik kon zijn auto gebruiken en hoefde hem pas de volgende dag terug te brengen. Andy ging mee. Het moest 's avonds gebeuren. Dan was het wat rustiger en was er minder kans op controles van de politie. De fabriek lag aan een binnenhaven. Toen het spul was afge leverd reed ik naar de andere kant van de haven waar nog niets was gebouwd en waar alleen maar een vlakte was met een talud en zette de auto stil. We stapten uit. Langzaam daalden we het talud af naar de waterkant en gingen zitten op de harde basalt blokken. Bijna plechtig haalde Andy twee pilletjes tevoor schijn. Ik vond het een vreemde gedachte dat we hier nu zaten en dat er zo meteen iets ging gebeuren waarvan ik de uitkomst niet kon vermoeden. "Hoe lang gaat het duren?" vroeg ik, toch enigszins ongerust. Ik moest tenslotte nog terug rijden. "Een tijdje," zei Andy en gooide zijn pilletje in zijn mond. Toen hij het had doorgeslikt gaf hij het andere aan mij. "Niet nadenken. Gelijk doorslikken," drong hij aan. Hij was waarschijnlijk bang dat ik me op het laatste moment zou terug trekken. Voor hem was namelijk er geen weg terug. Ik bekeek het tabletje en zag dat er een breekstreep op zat. Ik zou ook nog de helft kunnen nemen. Even aarzelde ik. Toen stopte ik het in mijn mond en slikte het in één keer door. Het eerste kwartier gebeurde er niets. De fabrieken stonden rustig te roken in het felle licht en het monotone gedreun van draaiende motoren dreef over het gladde wateroppervlak naar

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2012 | | pagina 68