De slang had me ondertussen bereikt, gleed achter de auto
langs en was opeens verdwenen.
Op de een of andere manier slaagde ik er in om in de auto te
komen en dook bovenop een paar natte jassen.
Onder de jassen lag Andy.
"This is a bad trip man," murmelde hij en keek me wanhopig
aan. Ik werd iets rustiger. Nu Andy er weer bij was zou het mis
schien wat beter gaan.
We zochten steun bij elkaar. Andy was er net zo aan toe als ik
en alleen zou hij het ook niet redden. Samen maakten we een
kans.
Ik greep in het rond en kreeg een deken te pakken die op de
achterbank lag. We sloegen de jassen en de deken om ons heen
en kropen trillend, alsof we hoge koorts hadden, tegen elkaar
aan. Zo hadden we de illusie, althans ik, dat we beschermd
waren tegen aanvallen van buiten.
"Een tijdje," had Andy gezegd.
Later, toen ik wat meer informatie had verzameld over drugs,
leerde ik dat een flinke LSD-trip zo'n acht uur kan duren. Ame
rikanen hebben een voorliefde voor relativeren. Ik had geen
benul van tijd, maar voelde dat we nog lang niet aan het eind
waren.
Het werd de ergste nachtmerrie die ik ooit in mijn leven had
meegemaakt. In mijn hoofd werden voordurend lichtkogels
afgeschoten die in een gigantisch kleurenspectrum achter mijn
ogen explodeerden
Andy had zich ondertussen ingekapseld. Als een cocon lag hij
tegen me aan op de achterbank. Grommend en soms gesmoord
gillend om de boze geesten te verjagen.
De maan keek vriendelijk bij ons naar binnen met haar gele
hoofd.
Een vrijend paartje. Wat leuk. Ze lachte en ik lachte terug.
Plotseling werd haar hoofd purperrood. Twee mannen! Zijn ze
nou helemaal van de pot gerukt. Met een donderende klap liet
ze de auto schudden en ik verstijfde van angst. Heel de omge
ving werd verlicht. Half overeind gekomen zag ik dat de fabriek
tegenover ons in brand stond. Ze had de verkeerde geraakt met
haar manestralen.
We moesten hier weg. De enige manier was om de auto te
verplaatsen en in een rustige omgeving terecht te komen. Weg
