"Als je nooit iets waagt kom je ook nooit iets te weten." citeer
de ik zijn woorden.
Hij lachte.
"Oh dat," zei hij. "Ik was vergeten er bij te zeggen dat je nooit
op anderen moet vertrouwen."
Ik keek hem aan en glimlachte.
"JIJ hebt die pilletjes gekocht," zei ik.
De gevolgen van de trip waren erger dan ik me had kunnen
voorstellen. Mijn moeder schrok zich wezenloos toen ze ons
zag binnenkomen. Wat ik in godsnaam had uitgevreten. Ik was
zeker weer bij die halfgare kunstenaar geweest met zijn rare
ideeën.
Van Jurre moest ze sowieso niets hebben. Ze vond hem een
klaploper, een parasiet, die op kosten van de maatschappij zijn
leven lang geen sodemieter uitvoerde.
Als ze kwaad werd kon ze behoorlijk grof worden.
Andy zei niet veel.
Een nachtje doorgezakt, mompelde hij. Sorry. Het was zijn
fout.
Dat ik ook nog auto had gereden zonder rijbewijs verzwegen
we wijselijk. Anders waren de rapen helemaal gaar. Maar dat
er meer aan de hand was geweest dan een nachtje doorzakken
werd haar wel duidelijk toen ik de rest van de week iedere
nacht gillend wakker werd. Volslagen paranoia, omdat ik voort
durend links en rechts allerlei gedrochten voorbij zag komen
die van alles wilden. Hulpeloos stond ze tijdens die nachtmer
ries aan mijn bed, terwijl ik drijfnat van het zweet mijn be
lagers bij me weg probeerde te houden. Tenslotte, nadat ik drie
keer knettergek uit mijn bed was gelazerd belde ze onze huis
arts.
Die kwam pas de volgende dag omdat hij naar een bevalling
was. Maar meer dan dat ik vaak angstig was en nachtmerries
had kreeg hij ook niet uit me. Wel zag ik aan zijn ogen dat hij
zo zijn vermoedens had. Hij gaf me iets om rustig te worden en
adviseerde me om op het spreekuur te komen als het een paar
dagen later nog niet over was.
Ik knikte braaf. In de dagen erna werden de nachtmerries min
der. Maar het duurde zeker een week voor ik weer een beetje
normaal kon functioneren.
