steeds eigenwijs met een krappe woonboot (en moest dat gelag
tweejaarlijks betalen met hoofdbrekens, drank en paracetamol
jegens kerstarrangementen). Mijn maat Frits. Dit jaar, het jaar
dat ik vandaag boekstaaf, was het gelukkig gewoon herenhuis
en grote stad.
Na het eerste diner gingen Frits en ik ontluchten rond de
haven, snoven het zilt. Hij vertelde dit:
"Van de zomer was ik in Quebec. Het was een gesponsord con
gres met rondleidingen onder de grond. Het was weer totaal
niks, ook het weer niet, en één van die verzorgde avonden in
het hotel werd de bühne beklommen door vier travestieten die
zich lieten aankondigen als The Beatlees. Iedereen in de zaal
kreeg een hand-out, een print A-virus, waarop ruim honderd
titels van Beatlesnummers. De Beatlees wierpen één van ons
een kushandje met knipoog toe, en die uitverkoren één van
ons mocht dan een nummer roepen, waarna The Beatlees een
redelijke imitatie van het nummer deden. Kun je me volgen?
Omdat ik mijn tafel deelde met een ranke welriekende jonge
dame uit Japan die zich prima leek te vermaken was ik zo dom
me niet onmiddellijk uit de voeten te maken. Ik wou de avond
een kans geven en zag de eerste twee nummers uit, Love Me
Do, Penny Lane. We mochten meezingen en er waren enkele
congresgangers die dat deden, voornamelijk Duitsers. Ik vond
het helemaal niks maar wilde haar avond niet verstieren, ze
leek een oogje op me te hebben, het zou een flirt kunnen zijn,
ik hoef nog lang niet van de spiegel weg te kijken, toch? Dom,
dom, dom. Ik had haar bij de pols moeten grijpen, ik had haar
de zaal uit moeten sleuren en dan per taxi naar het water van
Quebec, het lied van Quebec, de vloedlijn, en vanaf daar had ik
verder kunnen kijken. Dat deed ik niet, ik bleef zitten en bracht
om de Japanse te plezieren zelfs mijn handen op elkaar.
The Beatlees bogen dank, overlegden twee seconden en wier
pen toen als één man mij het kushandje met knipoog toe. Mijn
tafelgenote slaakte een kreet van verrukking. Ik flitste, dit is
iets wat ik nog steeds niet begrijp, sorry - ergens in mijn hoofd
flitste ik For No One, en kon het niet over mijn lippen krijgen,
er hing ook zo'n bal met gekleurde spiegeltjes psychedelisch te
roteren. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen; ik verstarde,
kreeg m'n lippen niet van elkaar en zag twee Beatlees op me
afkomen met microfoon en schijnwerper. Blijkbaar heb ik toen