steeds eigenwijs met een krappe woonboot (en moest dat gelag tweejaarlijks betalen met hoofdbrekens, drank en paracetamol jegens kerstarrangementen). Mijn maat Frits. Dit jaar, het jaar dat ik vandaag boekstaaf, was het gelukkig gewoon herenhuis en grote stad. Na het eerste diner gingen Frits en ik ontluchten rond de haven, snoven het zilt. Hij vertelde dit: "Van de zomer was ik in Quebec. Het was een gesponsord con gres met rondleidingen onder de grond. Het was weer totaal niks, ook het weer niet, en één van die verzorgde avonden in het hotel werd de bühne beklommen door vier travestieten die zich lieten aankondigen als The Beatlees. Iedereen in de zaal kreeg een hand-out, een print A-virus, waarop ruim honderd titels van Beatlesnummers. De Beatlees wierpen één van ons een kushandje met knipoog toe, en die uitverkoren één van ons mocht dan een nummer roepen, waarna The Beatlees een redelijke imitatie van het nummer deden. Kun je me volgen? Omdat ik mijn tafel deelde met een ranke welriekende jonge dame uit Japan die zich prima leek te vermaken was ik zo dom me niet onmiddellijk uit de voeten te maken. Ik wou de avond een kans geven en zag de eerste twee nummers uit, Love Me Do, Penny Lane. We mochten meezingen en er waren enkele congresgangers die dat deden, voornamelijk Duitsers. Ik vond het helemaal niks maar wilde haar avond niet verstieren, ze leek een oogje op me te hebben, het zou een flirt kunnen zijn, ik hoef nog lang niet van de spiegel weg te kijken, toch? Dom, dom, dom. Ik had haar bij de pols moeten grijpen, ik had haar de zaal uit moeten sleuren en dan per taxi naar het water van Quebec, het lied van Quebec, de vloedlijn, en vanaf daar had ik verder kunnen kijken. Dat deed ik niet, ik bleef zitten en bracht om de Japanse te plezieren zelfs mijn handen op elkaar. The Beatlees bogen dank, overlegden twee seconden en wier pen toen als één man mij het kushandje met knipoog toe. Mijn tafelgenote slaakte een kreet van verrukking. Ik flitste, dit is iets wat ik nog steeds niet begrijp, sorry - ergens in mijn hoofd flitste ik For No One, en kon het niet over mijn lippen krijgen, er hing ook zo'n bal met gekleurde spiegeltjes psychedelisch te roteren. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen; ik verstarde, kreeg m'n lippen niet van elkaar en zag twee Beatlees op me afkomen met microfoon en schijnwerper. Blijkbaar heb ik toen

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2013 | | pagina 25