de jongensboeken kennen en uit de verhalen van stokoude
ooms op verjaardagen, na inname van de enkele, schier voor
geschreven borrels. En zelfs die ooms zijn al herinnering ge
worden.
'We're so lucky, it could easily be snowing today.'
Britse manieren en toch ook het ijzeren Amerikaanse opti
misme. Het sneeuwt niet! Wat hebben we een geluk. Maar het
gehersenspoelde, verplichte gelukkig moeten zijn, koste wat
het kost, dat beneden deze landsgrens zo'n ravage aanricht
blijft gelukkig achterwege. Evenals het wegens zijn ongeïnte
resseerdheid cynisch of zelfs sinister klinkende 'Have a nice
day'.
In het gevangenisdeel van de Citadel zit een jongen van in de
twintig op een historisch verantwoord trommeltje te slaan en
vraagt ons om vragen. 'Don't hesitate! Ask anything!' Net als de
knaap later in het grote Maritime Museum of the Atlantic, die
gehuld in een outfit van omstreeks 1900 en met een grote pet
op zijn hoofd de compleet ingerichte winkel voor scheeps-
benodigdheden uit die periode beheert.
We zien in het museum de 3D-film uit 1991 over het wrak van
de in 1912 ondergegane Titanic, gemaakt door Emery Kristoff
in opdracht van de National Geographic Society. We zijn hier
voor uitgerust met avantgardistisch aandoende 3D-brilletjes,
waardoor de boeg van het legendarische wrak je voorhoofd
lijkt te splijten.
Halifax beleefde een sombere nasleep van de ramp: identifica
tie van slachtoffers, rouwdiensten en de teraardebestelling van
honderdvijftig omgekomenen. Ze zijn begraven op drie tame
lijk bijeen gelegen kerkhoven in het westen van de stad: 121
op het algemene Fairview Cemetery (Windsor Street), tien op
Baron Hirsch Jewish Cemetery (Connaught Avenue) en negen
tien op Mount Olivet Roman Catholic Cemetery (Mumford
Road). Ingetogen symboliek overheerst op alle drie. Op Fair
view, een drukbezocht oord, zijn de met opstaande stenen van
zwart graniet gemarkeerde graven geplaatst in de gebogen
vorm van een scheepsromp. Alle stenen dragen de datum 'April
15, 1912'; sommige zijn anoniem, andere voorzien van een
naam.