vaart niet lopen. Wie herkent mij op de achterste rij, letterlijk
in de schaduw van de meester?
Ik herken er ook maar enkelen. Natuurlijk de immer in post-
tenue gestoken Peter Küstermann. De jongen wordt wat ouder
en loopt al meer dan 25 jaar rond met diezelfde pet en een jasje
voorzien van buttons. Te bezorgen post in de hand. Hij herkent
me ook, weet zelfs mijn naam, maar heeft geen post voor mij.
Hij is al op weg naar K.S. daar is meer eer mee te behalen.
Potverdorie, het lijkt hier wel een kunstenaarswereldje zoals
zich dat overal afspeelt. Ik meen Rüdiger Westphal te herken
nen en is dat niet Klaus Groh? En ik spreek ze niet aan. Ik zie
liever hun werk later in mijn postbus.
Dan naar de tentoonstelling. Die is ook ingericht ter meerdere
glorie van K.S. Met topstukken uit zijn archief. Actuele werken
zijn te zien in het speciaal door K.S. georganiseerde mail art-
project 'Akademie': een grote collectie briefkaarten en aanver
want materiaal. Voor alle duidelijkheid: briefkaarten hebben
twee zijden, de beeldzijde en de adreszijde. Beide worden door
de maker met zorg bewerkt.
Tot mijn verbijstering zie ik de presentatie van dit project. Er
is slechts één zijde van de honderden toegezonden werken te
zien. Erger, op een respectloze wijze zijn ze met een nietpistool
tegen de muur geknald: PANG
PANG.
Soms de een iets over de ander.
Als de overlappingen het idee
van werk in de marge, het al
ternatieve, moeten benadruk
ken is dit al te doorzichtig.
Speurende mailartists trachten
in de warboel hun bijdrage
terug te vinden.
En dan duikt K.S. weer op. Met zijn rug naar het project.
De activiteiten overziend die zich voor hem afspelen. Een enor
me toonbank met bakken briefkaarten. Vooral met werk van
K.S. uit de jaren '70 en '80. Maar ook met werk van - als ik het
snel zie - overleden kunstenaars. Stapels catalogi waarin een
beperkt en onvolledig overzicht wordt getoond en niets terug
