KRAKAU
O
X
alk had niet zo lang geleden een congres bijgewoond in het
vermaarde Pavlov Institute of Physiology dat deel uitmaakt van
de Russische Academie van Wetenschappen in Sint Petersburg.
Een Russische collega hield een lezing over indrukwekkende
resultaten die hij had geboekt met onderzoek naar zelfreflectie
q bij bekende personen. Bij mensen die zichzelf een bepaalde rol
toedenken en waarbij het maar de vraag is of die overeenkomt
met de gedachten die anderen over hem of haar hebben. Patho
logische eigendunk, in rond Hollands.
Omdat ik regelmatig dergelijke cliënten in mijn praktijk tref,
was ik zeer benieuwd naar mijn eigen bevindingen en meer
nog bij wie ik deze nieuwe psychoanalytische inzichten als eer
ste toe zou kunnen passen.
Ik werd gebeld door Truus van Gaal. Ze vertelde dat haar man
na het Nederlands elftal in een diep gat was gevallen. "Er is
geen land met hem te bezeilen."
"Waarom belt hij zelf niet?" vroeg ik.
"Met wie, met een club? Denkt u dat hij zelf belt met een club?
Hij belt niet eens met zijn eigen spelers. Hij zit maar te wach
ten bij de telefoon met een lijstje waar hij wel zou willen wer
ken."
"Nee, met mij," zei ik, "om een afspraak te maken."
Ik vroeg of we elkaar zouden tutoyeren.
"Dat ben ik niet gewend," zei hij. "Jijen en jouen gaat mij niet
goed af. Dat doe ik alleen als ik de pest in heb."
Ik vroeg naar hobby's, kinderen, kleinkinderen en toen, bijna
terloops met welke stad hij zichzelf zou vergelijken. Ik merkte
dat mijn stem enigszins trilde, maar zijn oogopslag stelde mij
gerust. In emoties van anderen is hij niet geïnteresseerd.
Q>
