z
co
co
De overbekende zwerftocht dus, op zoek naar licht en geluid.
En eventueel een warm lichaam. Dat was eens een avontuur,
nu alleen nog maar een gewoonte waar hij niet meer in gelooft.
Er bestaat geen avontuur meer. Er is geen uitweg.
Die gedachte vult hem met vermoeidheid. Het sombere gevoel
dat hem de laatste jaren steeds vertrouwder is geworden, is nu
intens aanwezig. Een zwart gat dat allesomvattend lijkt.
Hij gaat op een van de bankjes zitten, zich realiserend dat hij
naar huis zou moeten gaan, zijn kater zou moeten wegslapen,
maar het duistere gevoel verlamt hem meer dan het ooit eerder
deed. Hij voelt zich moegestreden, niet meer in staat zich tegen
zijn depressies en nihilisme te verzetten. Alsof de eenzame
vrouw die hij die nacht ontmoette zijn laatste weerstand heeft
gebroken. Vroeger zou het voorval hem hebben vermaakt. Een
dronken vrouw die zich aan hem vastklampte. Ja, dat zou hem
de illusie hebben gegeven voor anderen van nut te zijn. Maar
nu is hij niet in staat dergelijke flauwe spelletjes met zichzelf
te spelen. Hij weet niet eens waar ze gebleven is; herinnert zich
alleen de zwarte depressie die in hem opwelde, de tegenzin, de
zelfverachting.
Pas wanneer er iemand naast hem op het bankje komt zitten,
opent hij zijn ogen weer. Het is een vrouw, met blonde, bijna
witte haren.
Ja, denkt hij, wanneer haar lichtblauwe ogen de zijne ont
moeten, het is mei, lente, al die zwarte gedachten hebben geen
enkele zin. En dan biedt hij haar een kop koffie aan.
Ze glimlacht, stelt zich voor ais Lusie, en staat dan op. Goed,
zegt ze, laten we naar jouw flat gaan.
O
c_
O
<3
<3
C
O»
O)
QJ
O
CM
CO
