f De doofheid nam bezit van hem. Hij kon zich niet aan de indruk
zich onttrekken dat bewoners van dit soort buurten weinig tegen-
wol- spoed in hun leven kenden. Wat deed het met je als je wakker
en werd onder zo'n kolossaal dak en wat voelde je als je 's morgens
lode vanuit je raam in een stedelijke oase keek?
tiaar Hij wenkte Hugo en samen maakten ze een rondgang door het
huis, liepen er ook een keer omheen en haalden daarna de
nes, schilderspullen uit het busje.
een "Pak jij de gang achter de rechter voordeur. Eerst de deuren,
fles- brand de oude verf er maar af. Daar kunnen ze wel tegen. Ik ga
eps- de steiger op."
van Raf werkte het liefst buiten. Op de steiger voelde hij zich verlost
lem van de richtingenstrijd die zo vaak in zijn hoofd woedde. Voor
bed- al de eerste maanden was het een genot geweest om weg te zijn
had bij de universiteit. Ondanks spierpijn, blaren en een kwastarm,
pge- betekende zijn desertie een bevrijding voor zijn handen, zijn
Het benen, zijn rug. Zijn geest deelde in de vreugde van het vertrek
lelie uit het kolossale bolwerk van theorie en eenzijdige intelligen-
ge- tie. Zijn gedachten waren plotseling vrij. Hij kon denken en
zeggen wat hij wilde. Hij hoefde niet langer een postmoderne
een- historicus te zijn. Eindelijk kon hij zich de luxe permitteren om
e de geen enkele opvatting te hebben, of om juist meningen te ver-
iteit kondigen waar iedere academicus van gruwde,
be- In feite trad hij in de voetsporen van zijn vader, die ongeveer
op hetzelfde traject had afgelegd. Ook die was, zeker naar de maat-
tijd staven van de vooroorlogse jaren, relatief hoog opgeleid, maar
had uiteindelijk gekozen voor een bestaan als arbeider in een
2val gasmeterfabriek. Rafs vlucht naar voren bezorgde hem in eigen
ïem ogen min of meer de geheime roem van een dissident. Het be-
'.en. tekende echter niet dat hij de twijfel volledig voorbij was.
act, Hij zette de verfföhn aan en richtte het apparaat op het kozijn
gen voor hem. De stank beviel hem. De afbladderende oude verf
laag was nu het enige waar hij rekening mee moest houden. Hij
hij stond aan de westkant van het huis, zodat hij geen last had van
het felle zonlicht. Toen hij twee kozijnen bewerkt had, begreep
"der hij echter dat hij zelfs met hulp van Hugo het overeengekomen
tijdschema niet kon volgen. Zijn vredige stemming kreeg
uis. hierdoor een knauw. Was dit vol te houden? Het sjouwen met
rug 2^ steigers, ladders. Het gedoe met offertes. Moest hij uiteinde-
ime lijk toch maar niet zijn studie afmaken - een jaartje beulen
