op zijn proefschrift? Het leek hem ineens weer mogelijk.
Tegen elven zocht hij Hugo op, die, zo ontdekte hij tot zijn on
genoegen, deuren aan het schuren was.
"Ik dacht dat je de verf zou afbranden?"
"Dat was ik ook van plan, maar dat schiet niet op, joh. Je zei
toch dat je op je schema achterliep."
Raf knikte. "Oké," zei hij, met enige tegenzin. "Laten we trou
wens maar even pauzeren."
Ze zochten een plaatsje in de achtertuin onder een forse pla
taan.
Rondom de stam was een ronde zitbank verankerd. Het gazon
was hier en daar verschroeid of vergeeld, maar in de brede
borders verdrongen de struiken en heesters elkaar. Ze hadden
nauwelijks geleden onder een wekenlange droogte.
"Zulke gasten hebben het goed voor elkaar," merkte Raf op,
terwijl hij nadrukkelijk om zich heen keek. "Maar o wee, als ze
met een beetje poen over de brug moeten komen."
Hugo haalde zijn schouders op. "Hoe weet je dat? Je bent toch
nog niet klaar met je karwei? Heb je een voorschot gevraagd?"
Raf ontweek Hugo's blik en overwoog even wat hij prijs zou
geven van zijn problemen. Hij nam een hap van zijn boterham
en wees naar zijn volle mond. Als hij van één ding overtuigd
was, dan was dat van het feit dat je types als Hugo altijd op af
stand moest houden. Als je ze te dichtbij liet komen, vloerden
ze je met een onverschillige grijns of een schunnige opmer
king. Hij voelde zich nooit helemaal op zijn gemak bij hem.
Zijn hulpje beschikte over een eigenschap die hij zelf miste:
chronische zelfverzekerdheid. Zoals hij daar zat met zijn sterke,
gedrongen lijf, zijn ogenschijnlijk onschuldige kabouterkop en
zijn obscene krullen was hij zo duidelijk aanwezig, dat hij zich
bijna fysiek in het gedrang voelde komen. Hij zit hier met zijn
dikke reet voor het eerst en is volkomen ontspannen, terwijl ik
nog altijd over een slap koord balanceer, dacht hij. Uiteindelijk
sprak hij toch uit wat hij voor zich wilde houden.
"Er klopt geen ene moer van mijn offerte. Verkeerde schatting,
had het dubbele moeten zijn. Het enige commentaar van
dokter Pil was dat mijn handtekening nou eenmaal onder het
contract stond."
"Had hij wel een punt," zei Hugo onbewogen.
"Het is mijn eerste grote klus. Volgende keer beter."
