merkte dat ze ruim een uur bezig waren geweest met de vlek.
Het rook nu doordringend naar schoonmaakmiddelen in de
kamer.
"Moeten we de rest van de vloerbedekking ook niet behande
len," vroeg Raf.
"Dat mag jij dan doen."
Raf lachte. "Je hebt me gered, gozer. Al je verdere zonden zijn
je vergeven, klootzak."
"Doen we nog wat vandaag," vroeg Hugo met een hoopvolle
ondertoon in zijn stem.
Raf begreep de hint, maar hield zijn tanden op elkaar en liep de
kamer uit. Vervolgens stak hij zijn hoofd weer door het lege
deurgat en riep: "Schaften!" Deze keer meden ze de bank waar
de zon inmiddels vrij spel had. Ze lieten zich op het bescha
duwde deel van het gazon neervallen. Hugo geeuwde luidruch
tig en stak af en toe een arm uit naar een zak met brood. Hij
nam ook happen uit een homp kaas.
"Je vreet als een barbaar," merkte Raf op.
"Weet ik, ik ben de wreker uit de schilderende onderklasse. Hoe
gaat het trouwens met Francien? Frrrrancientje!"
Raf liet zijn handen over zijn spijkerbroek gaan en stak ze ver
volgens bezwerend omhoog.
"Geen idee, ik heb haar al in tijden niet gezien."
"Jullie waren toch een stelletje? Jezus, hoe vaak ik jullie niet
samen heb gezien."
"We waren inderdaad een nou ja een paar," gaf Raf toe.
Een maand of drie ervoor had Francien op een regenachtige
middag laten weten dat het uit was tussen hen. Ze vertelde
het op zo'n rustige toon, dat hij aanvankelijk dacht dat ze een
grapje maakte.
"Raf, ik kan het niet langer voor me houden. Ik denk dat het
niet goed is dat we samen blijven. Ik wil echt iets maken van
mijn leven, vooruitkomen en ik heb de indruk dat jij Raf,
hoor je me. Raf
Ze stonden op een stadsbus te wachten met ieder een paraplu
boven hun hoofd. Hij keek haar niet aan tijdens haar uitleg,
manoeuvreerde zodanig met zijn paraplu dat hij haar gezicht
niet hoefde te zien. Hij kon ook geen woord uitbrengen.
De volgende dag kwam zijn reactie: hij probeerde haar on
schuldige, bejaarde Fiat Panda te slopen. Het duurde lang eer
