Vaso heeft geërfd. Het is er niet van gekomen, in het Schrijfhuis
doe ik het nog steeds met het balkon, waarop als altijd de cac
tus die twee keer per jaar water krijgt en die tijdens mijn laatste
verblijf weer prachtig bloeide. Daar mis ik mijn tuin, maar
meer om in te zitten dan om in te werken. Misschien word ik
gewoon lui, dat kan ook nog. Of ik zit te veel naar dat verma
ledijde Facebook te koekeloeren, wie weet. De bel voor het ont
bijt gaat en heel magertjes komt de zon tussen de wolken door.
Misschien wordt het toch nog een echte vrijdag zonder de bit
tere gelei van Johannes Calvijn.
In gedachten, altijd,
Kees
Weerdinge, 29 augustus 2014
