Op de toonbank glinsterde het trancheermes dat zij gebruikte om de bananen van de tros af te snijden. Ik hoorde niet alleen haar gesnik, maar ook een variatie daarop, een door joelende kinderen op straat gezongen parafrase van haar hevige verdriet. "Tristan! Kom naar je oma," riep zij. Ik liet mij het verzoek wel gevallen en ging ietwat beteuterd naast haar op een keuken stoel zitten. Vanaf dat moment wist zij dat ik bereid was om uren, desnoods dagen naar haar verhalen te luisteren. Zij ver telde van haar zoon Maurizio die in Flossenbürg door de Duit sers was omgebracht. Uit de la van de kast haalde ze foto s van een met Germaanse eikelmotieven versierde urn, waarin zijn as werd bewaard samen met die van nog tweehonderd andere jonge mensen. Allemaal jonge joden of leden van de verzets beweging FFI, oftewel Frans Binnenlands Leger, met 'de-bloem- aan-het-geweer', die zich de verplichtende, door machtspolitici opgefokte hersenschim van 'liefde voor het vaderland is een ieder aangeboren' hadden laten aanpraten. Er waren ook foto's van Maurizio op de sportdag, Maurizio als gespierde vrijwillige brandweerman, Maurizio op het strand van Le Pouliguen, met de vormloze, hangende katoenen zwem broek van die tijd. Ze zei dat hij en ik als twee druppels water op elkaar leken. Ik vond dat het woord water nu in haar mond een vreemde klank bezat. De volgende ochtend vroeg, werd er, terwijl wij nog aan de ont bijttafel zaten, op de winkelruit geklopt. Aan het lawaai van de stationair draaiende dieselmotor hoorden wij dat het een leve rancier moest zijn. Zij verwachtte evenwel geen levering en stond verbaasd op. Zij was zelfs onaangenaam getroffen, dat zag ik, want levering betekent factuur en er lagen al genoeg on betaalde rekeningen in de fruitschaal op de schoorsteenmantel. Met neergestroopte kousen, slofte ze uit de keuken en ging draaien aan de hendel die de nachttralie bediende. Tegen de chauffeur zei ze iets dat ik niet kon verstaan, dat nogal vrolijk klonk, alsof zij de schijn wilde ophouden dat nieuwe goederen bij haar welvarend bedrijf altijd welkom waren. Op het zijpaneel van de vrachtwagen stond geschreven met letters van bizarre proporties 'Apéritifs Rano, le plaisir est sans eau', 'Rano aperitieven, het genot is zonder water'. Zij bleek reeds besteld te hebben, terwijl ik juist had gedacht dat de proefjes voor haar bedoeld waren om eerst vrijblijvend een selectie te maken.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 116