iets bijzonders gaande was, en stuurden buitengewoon veel kinderen om boodschappen uit. Ze stonden snel buiten de zaak in een lange rij te wachten. Binnen konden er maar twee staan "Ik heb iets nieuws voor jullie ouders! Rano, heet het. Dat moet je hun vertellen", kondigde ze aan bij ieder kind opnieuw. "C'est bon le Rano, geef het door aan je vader. Le plaisir sans eau, moet hij beslist proeven." Na verloop van tijd wist zij steeds beter waar ze over sprak. Zij werd van lieverlede haar eigen afzetgebied, tevens grote kenner van het merk Rano. Desondanks heeft zij de gigantische partij niet op gekregen; want zelfs a raison van één fles per dag had zij bijkans tien jaar nodig gehad om haar winkelruimte leeg Het geheel werd naderhand in de failliete boedel opgenomen en geveild voor net iets meer dan het statiegeld plus nog een zeker bedrag aan pakkarton, kruimels natuurlijk.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 118