iets bijzonders gaande was, en stuurden buitengewoon veel
kinderen om boodschappen uit. Ze stonden snel buiten de zaak
in een lange rij te wachten. Binnen konden er maar twee staan
"Ik heb iets nieuws voor jullie ouders! Rano, heet het. Dat moet
je hun vertellen", kondigde ze aan bij ieder kind opnieuw.
"C'est bon le Rano, geef het door aan je vader. Le plaisir sans eau,
moet hij beslist proeven."
Na verloop van tijd wist zij steeds beter waar ze over sprak. Zij
werd van lieverlede haar eigen afzetgebied, tevens grote kenner
van het merk Rano. Desondanks heeft zij de gigantische partij
niet op gekregen; want zelfs a raison van één fles per dag had
zij bijkans tien jaar nodig gehad om haar winkelruimte leeg
Het geheel werd naderhand in de failliete boedel opgenomen
en geveild voor net iets meer dan het statiegeld plus nog een
zeker bedrag aan pakkarton, kruimels natuurlijk.