"Met zo'n klootzak als jij, willen wij niks meer te maken heb ben," had ze me gemaild. Ze maakte me uit voor over het paard getilde pennenlikker waar ik eigenlijk wel weer om moest lachen. "Jongen," zei ik, "dat ging vooral om de manier waarop. Ze had het me ook vriendelijk kunnen vragen in plaats van mee te delen dat uitstel onvermijdelijk was." "Aan vrouwen met initiatief, vrouwen die op de voorgrond treden, heb jij altijd een hekel gehad," zei mijn vrouw toen ik het haar vertelde de volgende dag. "Wat is dat nou voor onzin." "O, ja, de ruzie met die uitgever, hoe heet ze ook al weer, had ook niet gehoeven." "Het is de arrogantie," zei ik, "het manipuleren, dingen door drukken, je uiteindelijk gewoon niet uitbetalen zonder dat je daar iets aan kan doen. Ja, met een advocaat misschien. "Het zijn wel steeds vrouwen. Als je terug komt van fitness klaag je ook over vrouwen. Ik zeg er eigenlijk niks meer van. "Oudere vrouwen, onhebbelijke, eigengereide, praatzieke vrou wen." Ik liep naar boven. "En het lijkt wel of het steeds erger wordt," zei ik, maar toen was ik al op mijn kamer. Soms denk ik terug aan mijn moeder, aan de tijd waarin zij leef de. Aan vrouwen hoe ze toen waren, vrouwen in het algemeen. Niet opzichtig, niet opdringerig, misschien stiekem, zodat nie mand het zag, of alleen degene voor wie de flirt was bedoeld. Mijn moeder was een mooie vrouw en ik een oplettend jongetje. Begrijp me goed, de dienstbare huisvrouw, de inschikkelijke vrouw naast haar man, gelukkig ligt die tijd achter ons. Maar hebben vrouwen, de oudere vrouwen, de gewijzigde situatie wel onder controle? Laten de in sneltreinvaart over ons heen gespoelde feministische golven geen onherstelbare schade ach ter? Dat zijn de vragen die mij bezig houden. Het heeft niet te maken met mijn leeftijd. Ik zie het sinds tien, vijftien jaar. Vrouwen staan niet meer in een hoekje te praten, ze hangen niet meer over het hek van de tuin waar ze de was hebben opgehangen. Nee, oudere vrouwen claimen de ruimte, ongeacht waar ze zich bevinden. Ze blokkeren het looppad van Albert Heijn, de ingang van de drogisterij, de rij voor de kraam van de visboer zonder aandacht voor de mensen die voor hen

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2016 | | pagina 124