we
Terwijl Wilma nog zat na te kreunen aan de voet van de boom
was duidelijk te zien dat het voorste deel van haar legerkleurige
onderbroek geheel was verdwenen, hetgeen een schat aan in
formatie opleverde. Delen van haar directoire fladderden uit
dagend aan her en der verspreide takjes van de spar. Ria Gras
kaas kwam haastig toegesneld om de meest in het oog sprin
gende objecten welvoeglijk te bedekken met lange stukken wc-
papier.
"Een prima meid, onze Ria," zei de burgemeester goedkeurend.
"Maar wel van het vreselijke netjes. Moeten we niet een ambu
lance laten komen? Ik zie bloed. Kan iemand even bellen?"
En dat kon dus niet. Voordat het hele gezelschap zou vertrek
ken had de burgemeester zelf verordonneerd dat niemand een
mobieltje mocht meenemen om de vogels in het bos niet in de
war te brengen vanwege de ringtones. Om toch verzekerd te zijn
van een deugdelijk communicatiesysteem had de burgemeester
juffrouw Graskaas opgedragen de gemeentelijke postduif mee
te nemen op het koffiekarretje. Dat kwam nu goed uit. De onder
secretaris schroefde zijn vulpen open en schreef op de onder
kant van de uitgespreide vleugels een boodschap voor de hulp
diensten. Om hen van dienst te zijn deed hij er ook nog de coör
dinaten bij, die hij zojuist had opgezocht op zijn Blackberry.
Blackberry??
De postduif had er allemaal geen boodschap aan en vloog
spoorslags naar de Spoedeisende Hulp van het Dostojevski-
hospitaal, vanwaar hij met de dierenambulance naar de vogel
opvang werd gebracht.
Zodoende stonden ze te wachten tot ze een ons wogen en
bloedde Wilma druppeltje voor druppeltje leeg, ware het niet
dat de altoos zo sociaal bewogen Ria er tientallen wc-rollen
tegenaan gooide die onderop het koffiekarretje stonden opge
stapeld. Het waren weliswaar niet de attributen die zij altijd op
de EHBO-cursus had gebruikt, maar alia. Op het slagveld moet
je ook niet zeuren als je met een roestig mes wordt geopereerd.
Op basis van bestaande wetgeving besloot de burgemeester om
er tegelijkertijd maar een koffiepauze aan vast te plakken.
"Steek je poten ook eens een keer uit je mouwen," snauwde
Ria kwaadaardig toen ze weer een opdracht kreeg van de bur
gemeester om koffie in te schenken. Met het bloed van Wilma
