gebied bij de overheid en in het bedrijfsleven had vervuld. Hij
had nog even overwogen mij de bijscholingscursus Gepersonali-
seerd leren voor managers aan te bieden, maar dit leek hem bij
nader inzien niet nodig. Ik kreeg te horen dat de gemeente
Olst-Wije, gelegen in de talentenregio Overijssel (een samen
werkingsverband tussen achttien gemeenten), belangstelling
had getoond voor mijn kwaliteiten. De gemeente zocht name
lijk een eenheidsmanager voor de afdelingen Dienstverlening
en Bedrijfsvoering en profileerde zich als een lerende organi
satie met bevlogen en flexibel inzetbare medewerkers. Ik kon
morgen al op gesprek komen.
Ik was een kwartier te vroeg voor het sollicitatiegesprek. In
de wachtkamer van het gemeentehuis las ik de functieom
schrijving nog eens door. Ik zou leiding gaan geven aan taak-
volwassen medewerkers. De koers van de organisatie diende ik
te vertalen naar mijn teammanagers en medewerkers. Ik diende
voorts de koers en focus voor mijn eenheid te bepalen en als
ambtelijk opdrachtgever was ik verantwoordelijk voor het
renderen van projecten. Ik realiseerde me terdege dat mijn een
heid zich met name op de nieuwe ontwikkelingslijn diende te
richten, die gekenmerkt werd door het loslaten van het pri
maire proces.
Glazig staarde ik voor mij uit. In de verte hoorde ik het geluid
van een grasmaaier. Het monotone geluid had op mij een rust
gevende uitwerking.
Ik werd opgehaald door een personeelsfunctionaris. Hij zou sa
men met de gemeentesecretaris het sollicitatiegesprek voeren.
Eerst kreeg ik een uiteenzetting te horen over de christelijke sig
natuur van de gemeente. Hoewel de gemeentesecretaris bena
drukte dat de gemeente niet echt tot de Biblebelt kon worden
gerekend, memoreerde hij vol trots het feit dat de oprichter
van de orde van Het Gekrookte Riet, een bevindelijk-gerefor-
meerde geloofsstroming binnen de Nederlandse Hervormde
Kerk, afkomstig was uit de gemeente Olst-Wije. Hij vertrouwde
mij toe zelf een 'rieter' te zijn. Op gedragen toon wilde hij, bui
ten het sollicitatiegesprek om, een persoonlijke noot laten door
klinken in ons gesprek. Met rollende ogen verkondigde hij dat
de volgende gevleugelde tekst zijn richtsnoer in het leven was:
