WONEN IN ANTWERPEN
O
O
(O
Weinig doordacht, Ballustrada een tekst beloven over de zin en
Q} onzin van vergelijkingen tussen Nederlanders en Vlamingen. Ik
liet me verleiden door een sentiment van walging; doodziek
O was ik van de vooroordelen waar ik als verse Nederlander in
Antwerpen tegenaan liep. Vooroordelen aan beide kanten.
Nu ik gedwongen ben serieus na te denken over een goed ver
haal met het vooruitzicht ten prooi te vallen aan critici, criti
casters en puristische moralisten, breekt het klamme zweet me
uit. Ik ben opeens zwaar onder de indruk van de veelomvat
tendheid en ongrijpbaarheid van het onderwerp. Laat ik het
maar onder ogen zien: competentie en tijd ontbreken mij om
verantwoorde uitspraken te doen. Uitspraken die zelf niet op
vooringenomenheid berusten. Er zit niets anders op dan mijn
ambities tot een minimum terug te schroeven. Laat ik mij dus
beperken tot mijn subjectieve beleving en tot een bescheiden
poging, die nauwkeurig en waarheidsgetrouw in beeld te bren
gen.
Drie jaar geleden verhuisde ik van Eindhoven naar Antwerpen.
Ik werd lid van de Vereniging voor Vlaamse Letterkundigen en
meldde me als redacteur bij de Gazet van Zurenborg. De wijk
waar ik woon kent de nodige kunstenaars, beroemdheden,
markante figuren en personen die ieders geduld op de proef
stellen. Aan inspiratie geen gebrek. Ik ontpopte me tot wat een
bekende Zeeuwse dichter met Rotterdamse wortels 'een dwang
arbeider van de poëzie' noemt. In mijn zelfgekozen Goelag
word ik opgejaagd door deadlines voor bundels waar ik aan bij
draag en voordrachten waar ik aan deelneem. Ik word belaagd
door het knagen van mijn arbeidsethos en het knarsetanden
J2 van mijn zelfbeschimping. Soms raak ik ontmoedigd als ik me
realiseer hoe onnoemelijk veel goede dichters en schrijvers er
