SCHEMERAVOND.
Vrouwe DAVID,
DOOR
GEBOREN VAN FEENE.
II est pour la pensee une heureunejheure sainte
Alors que s'enfuyant de la celeste enceinte,
De l'absence du jour pour consoler les cieux,
Le crépuscule aux monts prolonge ses adieux.
A. DE LAMARTINE.
Wat min ik 't lieve vreedzaam uur,
Waarop de gloed en 't licht
Des dageraads in 't westen zinkt,
En voor het duister zwicht.
Wanneer het kwijnend avondrood
Den glans der zon vervangt;
En als een ligte sluijergaas
Om heel de schepping hangt.
Vaak is mij 'thart dan week gestemd,
En welt me een traan in 'toog,
Maar o, een traan, die wellust vtuigt,
Die 'kniet te malen poog.
