30
HET MENSCHELICKE LEVEN
En van de wiegh tot aen de baer
Al even stadigh voortgekaetst,
Als waer hy overal misplaetst.
Nu op, dan weer van 't recline pat
Ghedreven door ick weet niet wat.
Een feilen wind, een snellen vonck,
En sijn fortuyn, hoe schoon se blouck,
Sinckt in het opgeswollen meer,
Of stort in rook en assche neer.
Een lonckend oogh, een soete lach,
Daer leyt sijn wijsheyd van een' dagh.
Wat sieckte en pijn, daer leyt sijn vreugh
Daer leyt de blomme sijner jeught;
En stont ontroeringh in 't verstant,
Daer leyt de suyl van 't gantsche lant,
Daer leyt het wonder sijner eeuw:
Een vliegh verwon dien feilen leeuw.
Fortuyn en min, en blint geval
Speelt met den mensch, als met een' bal.
Hy soeckt en wei^scht,. hy tobt en draeft,
Aen 't allerminst gheval verslaeft.
Hy soeckt op eene stille cust
Een luttel vreught, een luttel rust,
En efter des al niet te min
Ontvluchten die sijn huysgezin.
Hy soeckt op ceue ghuldc ree
Een luttel vreught, een luttel vree,
En wat de wroeter oock gheniet,
Bestendigh heyl en vint hy niet.
Nu werpt hem 't ongenadigh lot.
Van een paleys in eenigh kot,
En van een kot in een paley3.
En daer oock vlught hem lieve pei3.
En of hy die een weynigh vant,
liet is een schimme, die sijn hnnt,
