7
MEP. DEE MAAT. TOT NUT V. *T ALGEMEEN.
Wier gift zoo krachtig hielp bestrijden
't Geen de offers kosten, op 't altaar
Der znivre menschenmin ontstoken,
Waar ons geen wierook heeft ontbroken
Om daar te zwaaijen, God ter eer.
Aan haar, zoo vol des reinsten ijvers,
De telg van 't oud geslacht der Clijvers,
Ons gadeslaande uit hooger sfeer.
Nooit zij haar naam bij ons vergeten,
Schoon straks haar beeld ons oog ontwijkt;
Aan haar is 't meeste dank te weten
Van 't geen er thans zoo heerlijk prijkt;
Zij was de Ceres, die zoo wakker
In onzen welbeploegden akker
De korlen graan heeft uitgestrooid
Dat we in den geest haar lokken sieren
Met maagdepalm en eerlaurieren:
Want zulke kransen welken nooit!
1859.
