26
het nodig was die karren omdraaien,
dan kon Liesbeth weer verder lassen.'
Cees leunt mijmerend met zijn stoel
achterover: 'De helft van de bottervloot
hebben we wel op de werf gehad voor
kleine of grotere reparaties, minstens
een stuk of dertig. Dingen die eruit
springen? Tja, we hebben aan de Prins
Willem gewerkt, een Oost-Indiëvaarder
die was gebouwd bij Amels in Makkum
en is naar Nagasaki gegaan.
We moesten 24 rolpaarden maken voor
hou mijn hart vast voor die fiets"
Op een Paasochtend wordt er tijdens
het Paasontbijt gebeld bij Cees en Lies
beth.
Er staat een Amerikaan voor de deur
die zegt: 'Ik heb tien stalen schouwen
gekocht. Kan ik hier tien masten,
twintig zwaarden en tien roeren
bestellen en wat kost dat? En het gaat
alleen door wanneer je nu beslist, ik
betaal contant.' Liesbeth en Cees
vragen even een halfuur, ze maken een
natuurlijk niet blijven. In 1982 werkten
we al continu met vijf man en in het
voorjaar soms wel met tien. We zijn
toen begonnen een nieuwe werf te
bouwen aan de Karperkuil in Hoorn.
We lieten stalen spanten met een
pannendak zetten voor een loods en de
rest deden we allemaal zelf. We hebben
zelf twee hellingen gemaakt, terwijl ons
bedrijf gewoon doorging. We kochten
twee zware balken, de bascule-balken
van de Magere Brug in Amsterdam en
die werden het fundament voor de
tweede helling. Liesbeth volgde de
lasopleiding en laste eigenhandig vier
hellingwagens. De brandweer hadden
we daar als buren en die kwamen als
de kanonnen. En - wat ik een hele eer
vond - we hebben de kapiteinshut inge-
timmerd.
Daar hoort nog een prachtig verhaal bij.
Theo Leeuwenburgh, je weet wel, van
van Gewest tot
Gewest maakte een
film over die Prins
Willem. Theo zocht
een pakkend beeld
om zijn film mee te
beginnen. Nou
waren de kanonnen
van polyester en je
ziet mij in die film
door Hoorn fietsen
met zo'n 'lood
zwaar' kanon op
mijn nek. Een buur
vrouw vroeg of dat
niet veel te zwaar
was. "Nou" zei ik
"ik kan het makke-
1982. lijk tillen maar ik
begroting en de deal wordt gemaakt. De
man haalt een dikke stapel dollars uit
zijn zak, telt het bedrag uit op tafel uit
en is verdwenen. Liesbeth en Cees
zitten elkaar nog een tijdje glazig aan te
staren over de tafel die vol met dollars
ligt. Dan haalt Cees een sigaar uit de
kast, neemt een dollarbiljet, steekt het
in de fik en steekt zijn sigaar ermee aan.
Op een bepaald moment werken er drie
ploegen tegelijk op de werf.
Cees: 'Dat was niks. Ik werd manager
en zat alleen nog maar achter mijn
bureau. Dus daar zijn we weer mee
gestopt. Vaak zeiden klanten ook dat ze
wilden dat ik zelf de klus deed. Zo
kregen we een rolverdeling dat mijn
personeel de reparaties aan de schepen
deed, terwijl ik de restauraties deed.'
De werf van Cees en Liesbeth bleef
floreren maar de bedrijven eromheen
rond de Karperkuil verdwenen langza
merhand. Al die grond werd opgekocht
door een projectontwikkelaar.
De Alcyon en de YE 36
De restauratie van de Alcyon was een
succes. Het hele verhaal heeft uitvoerig
in de CONSENT 2001 gestaan. De
middenplaat toont de trotse ploeg vrij
willigers op en om het schip terwijl
Peter Schouten en Cees Droste er op
een stoel voor zitten.
In het najaar van 2001 gaat de YE 36
de kant op voor een anderhalf jaar
durende "tweede restauratie" onder
leiding van Cees Droste. Zie daarvoor
de CONSENT van vorig jaar.
Cees: 'De 36 kan weer jaren mee, maar
goed onderhoud is het halve werk. Ik
vind dat we als SBH niet goed genoeg
voor onze schepen zorgen. Ze worden
te weinig schoongemaakt en
gebreeuwd, veel naden zijn al snel weer
donker. Er moet vaker en meer harpuis
op. Dit is geen kritiek op de boots
mannen want die zijn goed, maar ze
krijgen 's zomers de tijd niet om
voldoende aan de schepen te werken
omdat die "zo stijf in de verhuur zitten"
Hengsten zijn lastig in de kont
Op dit moment wordt in de Timmerfa
briek in Vlissingen de hengst TH 49
van top tot teen gerestaureerd. Ze is
gebouwd bij Verras, voorzover bekend
in 1908. Ik kan houten schepen bouwen
maar ik heb natuurlijk in Zeeland wel
moeten leren wat de eigenaardigheden
van hoogaarzen en hengsten zijn. De
gangen van een hengst worden in de
kont niet alleen sterk gekromd maar ze
worden ook nog erg gewrongen, getor
deerd. Da's heel lastig.
Restaureren is keuzes maken. Daar ben
ik niet dogmatisch in. Kijk een schip
moet ook zeilen. De Th 49 restaureren
we helemaal terug naar de zeilerij en
natuurlijk als visserman. Heel puur.'
De TH 49 moet in het voorjaar van
2006 klaar zijn.
Cees Droste is ook nog in Rupel-
monde, stroomopwaarts van
Zeeland
'Maar in november 1999 werden we ML
De gemeente begon druk uit te oefenen
om de werf weg te krijgen.
Cees: 'Laat ik het zo uitdrukken, het
gemeentebestuur van Hoorn heeft altijd
met zijn rug naar het water gestaan. De
toestemming om onze werf te beginnen
aan de Karperkuil was al politiek afge
dwongen en nu begon de gemeente ons
uit te roken. Maar ze kregen ons niet
klein. Het conflict kwam onder de
rechter en wij gingen door tot de Raad
van State. Toen bleek de bal helemaal
onze kant op te rollen. Dat verschafte
ons een ijzersterke onderhandelingspo
sitie. Net voor de definitieve uitspraak
hebben wij van onze kant de zaak
teruggetrokken en zijn we rechtstreeks
met de projectontwikkelaar gaan
praten. In 1999 hebben we de werf
verkocht. We besloten om in Frankrijk,
in de Morvan te gaan wonen waar we
een huis hebben, ik was toen 52.'
gebeld door ene Gerrit Zomer uit Vlis
singen. Hij had mijn naam van Rolf
Bringmann van de hengst Jan Korneel.
Of ik zin had om de Alcyon te komen
restaureren. Ik vroeg bedenktijd. We
moesten in Hoorn de zaak nog ontman
telen, onze kinderen waren nog thuis.
Ook de verkoopakte moest nog gepas
seerd worden dat gebeurde op 1 april
2000 en toen zijn we eerst een paar
maanden naar Frankrijk gegaan om af
te kicken.
Dat was heel nuttig want daar merkten
we dat we nog veel te jong waren óm
met pensioen te gaan.'
Liesbeth: 'Bij Cees begonnen de
bootjes toch weer te trekken. Er werd
een afspraak gemaakt met het SBH-
bestuur. Of we er bezwaar
tegen hadden als er nog een
scheepstimmerman bij kwam?
Dat bleek Peter Schouten uit
Kortenhoef te zijn. Die woont
naast Piet Dekker en bleek het
vak óók bij hem geleerd te
hebben, maar vreemd genoeg
kenden we elkaar niet. Op een
ochtend om vijf uur haalden
we Peter op in Kortenhoef, om
half negen zaten Peter, Lies-
Cees beth en ik in Vlissingen met de
SBH aan tafel.'
Om Europees geld te kunnen aanvragen
voor de restauratie van de Alcyon
moest er een goed plan en een goede
begroting komen en dat had gloeiende
haast. Cees: 'Het klikte, ik zag het hele
plan zitten en ik zei "ja". We logeerden
- heel toepasselijk - in hotel Elisabeth
in Vlissingen. Liesbeth en ik hebben de
hele nacht zitten rekenen. Om een uur
of zes 's morgens lag er een goede
planning en een gedegen financieel
verhaal. Peter Schouten keek ernaar en
zei: "OK, ik vertrouw jullie, ik doe
mee." Al met al ben ik in september
2000 begonnen met de Alcyon.
Cees en Liesbeth bezig met het hijsen van een
botter op de Loskade, 1976.
Feestelijke opening van de werf aan de Karperkuil,
Liesbeth laat een schip te water, opperste concentratie.
CONSENT NR. 21, VOORJAAR 2005
27
Op de nieuwe werf begin jaren '90. Cees werkt aan de Jan Korneel terwijl de TH 49 op de achtergrond ligt.
CONSENT NR. 21, VOORJAAR 2005
"^Öehoud^
De VD 172, voorbeeld van een 100%-restauratie door
Droste, 1999.
