Antwerpen aan de Schelde bezig met
de restauratie van de hengst D'n
Bruinen. Opdrachtgever is de Stichting
Tolerant.
Ook is zijn advies gevraagd bij de
restauratie in Zierikzee van de laatste
sprietgetuigde hoogaars van ca. 1878.
En als adviseur denkt hij mee met de
restauratie van de schouw Betje in
Goes.
Een schip dat niet vaart, gaat van je af
Cees Droste maakt de balans op van de
verschillende projecten waar hij direct
of indirect bij betrokken is.
Tk ben heel positief over de Stichting
Behoud Hoogaars. Ik neem mijn pet af
voor de groep vrijwilligers in de
timmerfabriek in Vlissingen. Da's een
club waar je van opaan kunt. Verder
ervaar ik een stuk vertrouwen in mijn
vakmanschap, waardoor ik erg vrij
gelaten wordt in mijn werk. Maar ik
weet niet alles van hoogaarzen en heng
sten. Gelukkig is er dan Han Reijnhout
als wandelende encyclopedie en
mannen als Gerrit Zomer en Michiel
Verras weten ook veel.'
Over de restauratie van D'n Bruinen in
Rupelmonde zegt Cees het volgende:
'Het geld is geen probleem, maar er
\5jaaA
zijn lang niet genoeg vrijwilligers. Met
niet meer dan drie tot vier goede
mannen van de 15 die me beloofd
waren, redden we het niet in mei 2006.
En de Europese subsidie gebiedt dat we
dan klaar zijn. Ik heb mij verbonden
aan dit project dus het komt voor
elkaar, maar om op tijd klaar te zijn,
wordt er nu toch gewerkt aan een
andere organisatie van het werk.
In Zierikzee is een prachtige Stads- en
Commerciewerf. Daar wordt de ARM
17, de laatste sprietgetuigde hoogaars
die nog bestaat, gerestaureerd. Maar ik
zou die restauratie anders hebben
aangepakt. Er zal waarschijnlijk nauwe
lijks gevaren worden met de hoogaars.
Kijk, bij het Zuiderzeemuseum hadden
ze ooit een grote vloot waar niet mee
gevaren werd. Bijna al die schepen zijn
gesloopt. Een schip dat niet vaart gaat
van je af. Verder mis ik in Zierikzee de
specifieke ervaring nodig voor het
restaureren van zo'n groot schip.'
Als adviseur is Cees betrokken bij de
restauratie van de schouw 'Betje' in
Goes.
'Ook daar is het geld het probleem niet.
Men moet ook daar in mei 2006 gereed
zijn. Dat zal een race tegen de klok
worden waar ik me ernstig zorgen over
maak, tenzij er meer vakmanschap op
de werkvloer beschikbaar komt. Af en
toe vanaf afstand adviseren is niet erg
effectief. Ik heb dan ook een helder
urenplan op papier gezet.'
Droom
Hoe zien Cees en Liesbeth Droste de
toekomst van de bouw en restauratie
van houten schepen in de Delta?
Cees: 'Zeeland is veel te klein voor al
die verschillende projecten. Nu wordt
op te veel plaatsen het wiel uitge
vonden, maar dat wiel is er al. Veeg
nou al dat geld uit Brussel bij elkaar en
start met één houtbouwcentrum voor de
hele Delta, dus samen met de
Vlamingen. Ik zie daar een rol voor de
provincie Zeeland.
Concentreer daar het specifieke
vakmanschap dat je nodig hebt voor
bouw en restauratie, maar dat moet ook
een studie- en documentatiecentrum
zijn over de historie van de scheeps
bouw en de visserij.'
Liesbeth: 'Zoek een stuk of drie jonge
mensen die het vak willen leren. Dat
moeten geen mensen zijn die "gestuurd"
worden omdat anders hun uitkering in
29
gevaar komt, maar jonge mensen die er
zelf voor kiezen.'
Cees gaat daar verder op in: 'Je leert het
vak alleen wanneer je ook zeilt. Ik ga
mezelf na. Ik zat als kind al in de zeilerij
en in het botterwereldje. Alleen dan
weet je wat een schip moet kunnen. En
je hebt die passie ook nodig. Je moet
eigenlijk vakidioot worden, geïnteres
seerd raken in de geschiedenis van het
bouwen, het varen en het vissen met de
schepen.'
Cees: 'Eén misverstand wil ik meteen de
kop indrukken. Dit is absoluut geen plei
dooi voor de SBH of om alles nu maar te
concentreren op de Meermanwerf in
Arnemuiden. Dat restaureren kan ook
best op drie verschillende plekken maar
het moet wel onder één paraplu van
vakmanschap. Als die droom werkelijk
heid wordt, is de toekomst van dat
vakmanschap weer voor veertig jaar
gegarandeerd in de Delta.'
Slot
Cees Droste is straks 57 jaar, Liesbeth
is een paar jaar jonger. Wat zijn hun
plannen voor de toekomst? 4
Cees: 'Die periode in Frankrijk heeft
me geleerd dat ik eigenlijk wil blijven
werken aan die bootjes zolang ik een
hamer kan optillen. En als we iets
kunnen bijdragen aan de verwezenlij
king van die droom, graag!Maar iets
anders is dat we aan ons huis in Frank
rijk ook erg verknocht zijn.'
Liesbeth: 'Niet alleen aan het huis
maar ook aan de mensen daar. Als
Nederlanders tussen de Fransen. Net zo
goed als we ons heel erg thuis voelen
hier in Baarland, als 'Westfriezen
tussen de Zeeuwen. Maar Cees moet
het straks op de planken natuurlijk wel
een beetje goed doen als Hollandse
boer' zegt ze plagerig.'
Cees vindt dat het gesprek alweer veel
te lang niet over "bootjes" gaat.
'Gistermiddag hebben we bekeken of
er eigenlijk wel een schip op de helling
kan bij Meerman. Toen we bezig
waren met die karren kwam de zoon
van Meerman en zei "weet je wel dat
er aan de overkant van de Arne een
paal staat met een groot blok, dat
gebruikten we vroeger altijd. Ik in een
wiebelend bootje met een lijn naar de
overkant. Met veel moeite kregen we
een staaldraad door dat blok en daar
konden we de hellingkarren mee het
water in trekken. Ik dacht dat we de
overkant naar onze kant zouden
trekken zoveel kracht stond erop. Aan
het eind van de middag hadden we al
één meter negentig water boven die
hellingkar.'
Cees Droste, heerlijk zo'n vakidioot
die van geen ophouden weet.
\5ja as
28
Werkend aan de Alcyon in de Timmerfabriek in Vlissingen, winter 2000.
5<?&ehoud^°
CONSENT NR. 21, VOORJAAR 2005
Branden van een vlakdeel voor D'n Bruinen, Rupelmonde, januari 2005,
behoud ^°C
CONSENT NR. 21, VOORJAAR 2005
