Werf Meerman
Hoe nu verder
18 CONSENT NR. 37 VOORJAAR 2021
nu iets ruimer opgezet.
Excentrische schroefas doorvoer.
Sporen van de achterdogt.
Het oude achterschip...
ze toch op stapel gezet en daar kwam nog bij dat dit type
geheel uit de Zeeuwse delta verdwenen was.
Enige tijd later lag er een nieuw vlak onder wat niet de
kenmerken had van de bouw van Meerman; het Arnemui-
sche model stond erom bekend dat het vlak flink doorzaaide,
tot wel 6 duim; er kwam dus wat meer ronding in de lengte.
Verder werden er de nodige liggers vernieuwd wat een hele
verbetering was ten opzichte van de oude melange van turf
molm en pek.
De volgende stap was het stellen van de stevens en het plaat
sen van de spanten van de mastbank. Dit zijn de belangrijkste
maten in de traditionele houtbouw. Nu werd het tijd om op
de cruciale plekken inhouten te plaatsen, o.a. de spanten voor
de achterdogt. Daarna volgde het branden en bevestigen van
de onderboorden (kimgangen). Bij het plaatsen van deze laat
ste kon men meteen zien waar het soldatengat (onderaan bij
de voorsteven) toe dient; er is niet zo'n heel kromme eiken
stam voor de huidgangen nodig.
Een probleem in het achterschip was dat de gangen (boor
den) door de tijd heen waren vernieuwd en dat er met te
kort hout was gewerkt met het gevolg dat het achterschip
erg spits toeliep. Ik heb daar een kleine verandering in aange
bracht zodat het iets voller loopt maar ook niet te veel omdat
anders kenmerkende eigenschappen verloren zouden gaan.
De foto uit 1941 diende hierbij als leidraad. Ook is er rondom
weer een dolboom geplaatst. Deze was geheel verdwenen
maar bij inspectie van de oude spanten was te zien dat zij er
wel degelijk hadden gezeten.
Ondertussen was er intensief contact met de stichting Histori
sche Scheepswerf C.A. Meerman, er was de mogelijkheid om
het scheepje daar in de bouwloods af te bouwen. Dit was een
geweldig aanbod wat ik met beide handen aannam en het
scheepje verhuisde naar Arnemuiden en staat nu precies op
dezelfde piekwaar het in de oorlog is gebouwd (1942).
CONSENT NR. 37 VOORJAAR 2021
19
Het Seepaerdje in aanbouw in 1941.
Zodoende rolde ik ook weer in mijn oude vak als werfbaas,
door mijn kennis van de houtbouw werd ik ook de vraagbaak
van de eigenaren die met restauratie en onderhoud van hun
eigen schepen bezig waren. Het mes sneed aan twee kanten,
ik had een unieke locatie ter beschikking en de werf werd een
werkende werf. Geen stil museum maar een levend museum.
Wij kregen daar ook hulp van enkele vrijwilligers, Siep, Paul,
Henk en Philip en gezamenlijk gingen we verder met de
restauratie.
Nadat het boeisel er omheen zat werd de lijn van het scheepje
goed zichtbaar. De rechte lijn die er voorheen in had geze
ten was verdwenen en er zat nu weer een lichte zeeg in het
geheel.
Op de werf, zelfde plaats, 79 jaar later.
Het werd tijd om aan de plaatsing van de motor te denken. In
de tijd dat het scheepje werd gebouwd was er geen motor
ingezet. Dat was te zien aan de later ingebouwde motor die
naast de achtersteven was geplaatst, uit het midden, dus niet
echt optimaal.
Ons idee was om de motor uit het zicht in te bouwen en daar
werd een mooie oplossing voor gevonden. In het achterschip
waren de twee zware spanten met de achterdogt immers een
aanwijzing dat het scheepje was opgezet als open hoogaars.
Bij deze constructie hoort achter een kotje, een prachtige
ruimte om de motor in te bouwen. Hierbij kwam de hulp van
Adri Verras goed van pas, hij bood mij aan om bij de inbouw
te helpen.
Roer, zwaarden werden gemaakt en wij zijn nu in oktober
en werken aan de afronding van dit project. De rondhou
ten moeten nog gemaakt worden en divers beslag maar we
hopen volgend jaar de tewaterlating te kunnen vieren.
Ons Seepaerdje gaat niet de normale verkoop in, het is immers
Zeeuws erfgoed en er is met veel liefde door diverse mensen
belangeloos aan gewerkt.
Wij zijn tevreden als wij de gemaakte materiaalkosten eruit
hebben, maar dat houdt ook in dat wij zeker moeten weten
dat de toekomst van dit unieke scheepje zeker gesteld is.
Een mogelijkheid die speelt is om er een vereniging van te
maken met een aantal eigenaren die zich inkopen.
Met een jaarlijkse kleine bijdrage kan dan in het onderhoud
worden voorzien.
Al met al een bijzonder project met een mooi eindresultaat.
Ik hoop dat het Seepaerdjehet laatste open hoogaarsje, nog
vele jaren te zien zal zijn in onze regio.
