I I februari - 27 april 2010 Hans Overvliet, excerpt uit de inleiding, voorafgaand aan de voorstellingen. Waarmee we in ons eigen hier en nu zijn gekomen. Het theater aangaande het leven op aarde. Er is wat er is, je ziet wat er te zien is, je hoort wat er te horen is. Wezenlijk: het beeld en het geluid - de Lange Noordstraat zoals die zich hier en nu aandient. De straat, haar huizen - het decorum - en haar mensen die voor ons als acteur optreden. En wil je dat alles waarnemen, dan vraagt dat jullie onversneden aandacht. Op de grens van binnen naar buiten, ergens onzichtbaar in het vlak van de vensters, en, zoals onze Belgische vrienden dat zo prachtig kunnen zeggen, recto verso - wisselt de functie van toeschouwer en acteur. Maar omdat er geen script is, is de verhouding tussen toeschouwer en acteur volledig gelijkwaardig. Op de eerste plaats vanwege de interdependentie, de wederzijdse afhankelijkheid: zonder toeschouwer geen acteur en andersom. Jullie als publiek en zij als acteur kunnen op elk moment van rol wisselen: de deur staat in principe immers voor iedereen open. En op elk gewenst tijdstip kan iedereen de scène verlaten. presentatieruimt CAESUUR Lange Noordstraat 67, 4331 CC Middelburg e caesuur@zeelandnet.nl 'Kijken en bekeken worden in het theater van het leven zelf. Het is als de koker die je voor je ene oog houdt: vanuit de smalle kant turend naar de gehele wereld'. - Gio StEllie 'Mannen, vrouwen, kinderen komen van links op of van rechts, slenterend of gehaast. Soms zien de acteurs ons zitten. Dat duurt nooit langer dan een halve minuut. Hun blik in de theaterzaal spreekt boekdelen. Een lach met daarin verscholen: Wat is dit? Wat doen die daar achter dat glas in die etalage? Worden de rollen nu omgedraaid? Ben ik toeschouwer of zit ik hier een beetje toeschouwer te spelen? Zijn we allemaal spelers die wachten op een aardig toeval?' - Ko 'Eigenlijk weet ik nog steeds niet of ik nu toeschouwer was of onderdeel van de voorstelling la strada'. - Clazien '...de straat is bekend, maar wordt plotseling bevolkt door alledaagse mensen die bijzonder worden in deze context, de verlegen, haastig doortrappende fietser, de verbaasd ingehouden dan weer versnellende beweging van een jong meisje, de uitbundige en lachende zwaai van een vrouw die omkijkt met een man naast zich die helemaal niets ziet. Het is plotseling van een verbluffende schoonheid'. - Hetty 'Dit gaan ze niet menen, gewoon kijken naar een straat,maar wat geweldig'. - Nienke 'Misschien dus even niet e-mailen, sms-en of twitteren. Misschien wat vaker dat digitale contact met de wijde wereld even loslaten en echt om me heen kijken. Waar manifesteert de wereld zich beter dan voor mijn eigen ogen?' - Ali

Tijdschriftenbank Zeeland

Decreet | 2010 | | pagina 11