"Ik ben geen schilderijenverkoper"
"On the modification of clouds"
The cloud paints the sky and determines its color SClight.
Reflection is all
I see.
The cloudpainter paints a canvas in the colors determined by the cloud of light
Reflection of the mind is all
My eyes get.
Clouds appear St disappear, messenger of a state of being.
Painters paint their pictures, messengers of the future 8C the past.
Not a thing can be grasped, every thing is but a volatile
Idea.
A spectator observes the mystic unity between a cloud and the painter's eye
Fragments of a puzzle
Within a frame of time
Who is the messenger riding on a horseback in the clouds on Andrea Mantegna's
Painting,
Holy Sebastian
1455?
Who predicts better times to come, leaving the city
Destroyed?
Mercury is stirring away Botticelli's winter fog,
clearing
Venus' course.
Part of the landscape
nourishes
a painter's desire
for future history.
A transparent Venus dissolves
a glazed layer
oil on canvas
Misty!
Depth is but an illusion of
The artistic mind.
The volume of a cloud is giga
Like a swimming pool
Full of electromagnetic energy
floating in the sky.
Tradition is but
a current cloud
reality.
decreet 031 juni 20101141
Tom van den Berge:
Door: Tjeu Strous
Hoe kan een galerie voor hedendaagse beeldende kunst twintig jaar lang in Zeeland overleven
En hoe kan dat met een aanbod dat zo op het eerste gezicht niet beantwoordt aan wat het
grote publiek de moeite waard vindt Reden genoeg voor Decreet om naar een van de mooiste
plekjes van Goes te gaan; naar de Westwal alwaar in het markante gebouw van de uit 1928
stammende Goese Ambachtsschool, nu de achterkant van Theater De Mythe, Galerie van den Berge
huist. In dat mooie gebouw op die mooie plek, zo bedacht wethouder Charles Linssen een tiental
jaar geleden, zouden kunstuitleen en Galerie van den Berge aardig samen ondergebracht
kunnen worden. En zo geschiedde. Maar een nieuwe verhuizing is alweer nakende.
Op dit moment ben ik in afwachting van het besluit van de gemeenteraad of we hier mogen blijven zitten of dat
we naar een nieuw gebouw naast de voorkant van De Mythe gaan verhuizen. Voor mij hoeft het niet, ik zit hier prima zo.
Tom werpt een blik rond in de ruimte met zijdelings uitzicht op de groene Westwal; een perfecte ruimte: leeg, kaal en wit.
Twintig jaar geleden, na het volgen van een kunstopleiding, kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik als uitvoerend
kunstenaar eenvoudigweg niks bijzonders te vertellen had. Terwijl ik tijdens mijn opleiding de opdrachten zonder
problemen uitvoerde ontbrak het me aan inspiratie of motivatie toen ik er zelf voor kwam te staan. Maar de kunstwereld
boeide me wel mateloos. In het begin maakten we op wisselende locaties tentoonstellingen in Zeeland. Al snel kreeg ik
behoefte aan een vaste stek waar ik werk van anderen zou kunnen verkopen en door zou kunnen gaan met het maken
van exposities. Omdat Joyce, mijn partner, met wie ik deze galerie van meet af aan samen heb 'gerund', een baan in Goes
had zijn we hier terecht gekomen, nergens anders om. Middelburg of VHssingen had misschien meer voor de hand gele
gen maar zijn nooit serieus in overweging genomen. Misschien waren we naïef, koppig of dom. Hoe dan ook; het was en
het bleef Goes. In 1990 zeiden we tegen elkaar: we gaan gewoon 5 jaar tentoonstellingen maken en dan zien we wel ver
der. Het was niet makkelijk in het begin. We begonnen met 150 bezoekers op de eerste openingen en dat werden
er steeds minder; het duurde dus een tijd voordat we het juiste publiek bereikten. We konden het volhouden omdat we
onze activiteiten vanaf het begin beiden combineerden met een betaalde baan. Het was, als je erop terugkijkt, eigenlijk
gewoon een sprong in het diepe. De gemeente vond het wel leuk dat er een galerie was neergestreken. In die tijd begon
de provincie zich steeds meer op te maken als groenblauwe long voor mensen uit randstad en Brabant/Limburg die hier
van hun pensioen zouden gaan genieten. Bij die ambitie paste meer aandacht voor kunst. Daar hoorde een mooie
schouwburg bij, een bioscoopcomplex, een viswinkel én een tentoonstellingsruimte, want op die titel konden we een
bescheiden subsidie van 600 gulden per jaar toucheren. De situatie in Goes is wel heel anders dan in Middelburg en VHs
singen. Daar hebben gemeentebesturen vanoudsher heel wat geld over voor cultuur. Wethouder Charles Linssen was in
dat opzicht in Goes een verlicht bestuurder; hij heeft de kunstuitleen en onze galerie hier op deze aansprekende plek ge
huisvest.
Het leven als galeriehouder is niet makkelijk, zeker de eerste jaren niet. Kijk naar Nanky de Vreeze, die hield het na twee
jaar alweer voor gezien in Middelburg. Als wij het aHeen van Goes en omgeving zouden moeten hebben hielden we het
ook niet vol. Van meet af aan hebben wij vrij intensief aan kunstbeurzen deelgenomen. Daar kom je overigens niet zo
maar binnen. We sloten ons aan bij de Galeriebond en hadden goede connecties, met een aantal vooraanstaande galeries
in de randstad, onder andere met Wim van Krimpen, de voormahge directeur van de Kunsthal. Op kunstbeurzen maak
j e connecties en leer je kunstenaars kennen die j e weHicht aan j e "stal" kunt toevoegen. En j e komt er natuurhjk kopers
tegen. Op de Art Amsterdam van 2009 draaiden we in enkele dagen een omzet van 45.000. En dat op een moment dat
de kranten vol stonden van de financiële crisis. Ik heb daar op die beurs niks van gemerkt. Mensen die niet kopen maar
decreet 041 oktober 20101151
