Vergeet het boek gewoon als
je naar de film gaat.
Leo Hannewijk
directeur 'Film by the Sea' over film en literatuur
Door: Tjeu Strous
Leo Hannewijk (56) heeft vrijwel zijn hele arbeidzame leven aan de film gewijd. Via een klein zijsprongetje in de jeugd
hulpverlening wist hij in het toenmalige jeugd- en jongerencentrum Midgard begin jaren tachtig al snel de plek achter de
filmprojector te veroveren. Toen de bioscoop City in de Lange Delft in Middelburg dicht ging besloot Leo in een gekke
bui' 100 stoelen uit de inventaris te kopen.
"Gelukkig was Kees Rijn van café 'Seventy Seven' bereid die stoelen ergens op te slaan, want zelf had ik die
opslagruimte natuurlijk helemaal niet, ik had ze anders gewoon buiten moeten neerzetten. Al snel kwamen ze van pas toen
dancing Meccano in een zijstraatje bij de Dam wegens een procedure bij de Raad van State haar deuren niet mocht openen
en de ruimte tijdelijk beschikbaar was om daar films te vertonen. Dat was in 1984. Eerder had Ad van het Veer met het
filmhuis van Jeugd en Muziek in de Kuiperspoort bewezen dat er voor de meer artistieke film een publiek was op Wal
cheren. Daar leerde ik film kijken: de films van Kurosawa, Fellini, Pasolini zag ik daar allemaal in de jaren zeventig."
Midden jaren tachtig verhuisde Leo van Meccano naar een heuse filmzaal in het Schuttershof van diezelfde man die eerder
zijn stoelen uit de City had opgeslagen.
"Een knusse zaal met het mooiste plafond van alle filmzalen in Nederland. De sfeer zat er daar meteen in. Als
filmhuisdirecteur leerde ik Huub Bals kennen van het inmiddels behoorlijk op stoom komende internationale filmfestival
in Rotterdam. Op een middag in de zomer trof ik Huub een keer in korte broek op de Markt in Middelburg, zongebruind
nog wel; terwijl Huub zijn leven doorgaans in donkere filmzalen doorbracht. Maar in de zomer bleek 'ie een vaste stek te
hebben op een camping in Zoutelande.'Leo', zei hij tegen me, 'zal ik bij jou eens een filmfestivalletje komen doen?' Nou
ja, zo'n aanbod sla je natuurlijk niet af. Het werd een festival met moeilijke Russische films waar geen hond op afkwam,
waarop Huub de historische woorden sprak: 'hier moet de wereld omgewoeld worden! Ik denk dat ik me maar eens in Zee
land ga vestigen.' Het is er niet van gekomen doordat hij kort daarna overleed. Maar de kiem was gezaaid, Zeeland moest
een filmfestival krijgen."
"Ik werd in dezelfde tijd ook gevraagd door het Rotterdamse theater Lantaren/Venster om daar directeur film te worden.
Nou, daar had ik wel oren naar. Lantaren/Venster was immers hét filmcentrum in Nederland en Rotterdam de locatie van
het International Filmfestival Rotterdam. Lantaren/Venster was bij mij terecht gekomen, omdat mijn bezigheden in Zee
land landelijk waren opgevallen. Ik was er onder meer in geslaagd om filmmakers als Guy Maddin, Claude Chabrol, Atom
Egoyan en de Michael Nyman Band naar Zeeland te halen. En zo begon ik beginjaren negentig aan een dubbelbaan, zowel
in Rotterdam als in Vlissingen. Aanvankelijk sloot dat goed op elkaar aan, maar later liep het behoorlijk fout."