Vergeet het boek gewoon als je naar de film gaat. Leo Hannewijk directeur 'Film by the Sea' over film en literatuur Door: Tjeu Strous Leo Hannewijk (56) heeft vrijwel zijn hele arbeidzame leven aan de film gewijd. Via een klein zijsprongetje in de jeugd hulpverlening wist hij in het toenmalige jeugd- en jongerencentrum Midgard begin jaren tachtig al snel de plek achter de filmprojector te veroveren. Toen de bioscoop City in de Lange Delft in Middelburg dicht ging besloot Leo in een gekke bui' 100 stoelen uit de inventaris te kopen. "Gelukkig was Kees Rijn van café 'Seventy Seven' bereid die stoelen ergens op te slaan, want zelf had ik die opslagruimte natuurlijk helemaal niet, ik had ze anders gewoon buiten moeten neerzetten. Al snel kwamen ze van pas toen dancing Meccano in een zijstraatje bij de Dam wegens een procedure bij de Raad van State haar deuren niet mocht openen en de ruimte tijdelijk beschikbaar was om daar films te vertonen. Dat was in 1984. Eerder had Ad van het Veer met het filmhuis van Jeugd en Muziek in de Kuiperspoort bewezen dat er voor de meer artistieke film een publiek was op Wal cheren. Daar leerde ik film kijken: de films van Kurosawa, Fellini, Pasolini zag ik daar allemaal in de jaren zeventig." Midden jaren tachtig verhuisde Leo van Meccano naar een heuse filmzaal in het Schuttershof van diezelfde man die eerder zijn stoelen uit de City had opgeslagen. "Een knusse zaal met het mooiste plafond van alle filmzalen in Nederland. De sfeer zat er daar meteen in. Als filmhuisdirecteur leerde ik Huub Bals kennen van het inmiddels behoorlijk op stoom komende internationale filmfestival in Rotterdam. Op een middag in de zomer trof ik Huub een keer in korte broek op de Markt in Middelburg, zongebruind nog wel; terwijl Huub zijn leven doorgaans in donkere filmzalen doorbracht. Maar in de zomer bleek 'ie een vaste stek te hebben op een camping in Zoutelande.'Leo', zei hij tegen me, 'zal ik bij jou eens een filmfestivalletje komen doen?' Nou ja, zo'n aanbod sla je natuurlijk niet af. Het werd een festival met moeilijke Russische films waar geen hond op afkwam, waarop Huub de historische woorden sprak: 'hier moet de wereld omgewoeld worden! Ik denk dat ik me maar eens in Zee land ga vestigen.' Het is er niet van gekomen doordat hij kort daarna overleed. Maar de kiem was gezaaid, Zeeland moest een filmfestival krijgen." "Ik werd in dezelfde tijd ook gevraagd door het Rotterdamse theater Lantaren/Venster om daar directeur film te worden. Nou, daar had ik wel oren naar. Lantaren/Venster was immers hét filmcentrum in Nederland en Rotterdam de locatie van het International Filmfestival Rotterdam. Lantaren/Venster was bij mij terecht gekomen, omdat mijn bezigheden in Zee land landelijk waren opgevallen. Ik was er onder meer in geslaagd om filmmakers als Guy Maddin, Claude Chabrol, Atom Egoyan en de Michael Nyman Band naar Zeeland te halen. En zo begon ik beginjaren negentig aan een dubbelbaan, zowel in Rotterdam als in Vlissingen. Aanvankelijk sloot dat goed op elkaar aan, maar later liep het behoorlijk fout."

Tijdschriftenbank Zeeland

Decreet | 2011 | | pagina 2