"In 1989 was ik als directeur van het Middelburgse filmhuis begonnen met het opzetten van een Filmfestival Zeeland in
Middelburg. Het liep niet echt storm; 500 bezoekers met een budget van 50.000 gulden. Geen wonder dat er in het provin
ciehuis heel wat wenkbrauwen gefronst werden. In 1990 werd ik gevraagd door de Provincie om de Zeeland Cultuurmaand
te organiseren in september, een manifestatie waaruit later het Zeeland Nazomerfestival is voortgekomen. Ad Westrate
was in die tijd net begonnen met een heuse megabioscoop in Vlissingen. Mineke van Gelder, voorzitter van Zeeland Na
zomerfestivals kwam met het lumineuze idee om het kwakkelende filmfestival naar Cinecity over te planten. Ad vroeg
mij de eerste zogenaamde nul editie te organiseren. Die was meteen succesvol met 10.000 bezoekers en met het strikken
van de voormalige minister van WVC Hedy d'Ancona als voorzitter kreeg Film by the Sea een stevige basis en landelijk
aanzien."
Film by the Sea is daarna uitgegroeid tot een volwaardig festival waar sterren als Nobelprijswinnaar Jose Saramago, Cos
ta Gavras, Ettore Scola, Milos Forman en Jean Claude Carriere hun opwachting maakten. In de jury zaten elk jaar naast
filmers en acteurs de bekendste schrijvers (zoals dit jaar b.v. Peter Buwalda van 'Bonita Avenuesteeds onder leiding van
'good old'Rinus Ferdinandusse. Het toeschouwersaantal liep op tot 4 7.000 toeschouwers; vrijwel elk jaar werd het record
van de vorige keer nog gebroken, ook dit jaar weer.
"In het begin is ook nog twee jaar geprobeerd om met Scheveningen een co-productie op gang te brengen.
Er leefden toen wilde gedachten om langs de hele Nederlandse kust, Oostende en Zandvoort zijn ook nog genoemd, een
filmfestival van de grond te tillen, maar die ideeën zijn gelukkig snel verlaten. Hoewel de gemeente Den Haag er veel geld
voor over had liep het in Scheveningen snel spaak, omdat daar een bioscoop werd gekozen waar Hagenaars die van goeie
films houden helemaal nooit naar toe gaan. Tijdens het festival kwamen ze ook niet. Ik bewaar aan die korte tijd overigens
toch wel goeie herinneringen. Theo van Gogh trad zowel op in Scheveningen als Vlissingen en liet zich op beide festivals
noodgedwongen vergezellen door een peloton bodyguards. Hij werd toen al stevig bedreigd. Hij verscheen ook in Vlissin
gen waar hij zich aanvankelijk redelijk gedroeg in een talk show met Katja Schuurman maar het op het eind toch weer
heerlijk uit de hand liet lopen. Enkele maanden later was hij dood."
In Rotterdam, bij Lantaren/Venster liep het inmiddels minder soepel. Leo volgde naast zijn baan een opleiding aan de ho
geschool voor kunsten in Utrecht en studeerde af op een studie naar de mogelijkheden tot uitbouw van het zalencomplex
in Lantaren/Venster tot een artfilmcomplex.
"Het accent moest niet alleen komen te liggen op het vertonen van klassiekers, maar er moest ook ruim baan
worden gemaakt voor maatschappelijke thema's De toenmalige directeur van Lantaren/Venster, die van huis uit de nadruk
veel meer legde op theater en dans, zag die ontwikkeling helemaal niet zitten, ook al had ik de staf aan mijn zijde. Enfin,
uiteindelijk draaide het uit op een arbeidsconflict waar de rechter aan te pas moest komen. Die procedure heb ik gewonnen.
Die directeur moest enkele jaren na een conflict met het personeel zelf de laan uit en Lantaren/Venster is sinds een jaar
gevestigd in een nieuwe locatie op de Wilhelminapier in Rotterdam en uitgegroeid tot datgene wat mij indertijd voor ogen
stond
Leo kon zich maar niet beperken tot Vlissingen en liet zich andermaal verleiden elders iets van de grond te trekken. Dit
keer was het Breda, vanaf2008 ging hij ook daar als directeur van een filmfestival aan de slag.
"Dat kwam me eigenlijk uitstekend uit, temeer daar dat festival in maart viel, precies tussen de andere festivals
in. Sinds mijn vertrek bij Lantaren/Venster was ik naast directeur van Film by the Sea ook programma directeur van het
Amnesty Film Festival geweest in Amsterdam. Elk jaar zat ik thuis vanaf oktober tot maart met stapels filmblikken op de
bank films te kijken over de schending van mensenrechten. Nou, als je ergens depressief van wordt, is het daarvan wel. Ik
was blij dat ik er na zeven jaar een punt achter kon zetten, waarmee ik natuurlijk niks zeg over het ontzettend grote belang
van Amnesty en het filmfestival. Ik trok het alleen niet meer. In Breda is het allemaal minder voorspoedig gelopen dan
het zich aanvankelijk liet aanzien. Er was een heel enthousiaste wethouder, Wilbert Willems, die écht met me meedacht,
Breda ging met de grote Brabantse steden op voor Culturele Hoofdstad 2018 en er waren al twee letterlijk beeldbepal
ende initiatieven waarbij het festival uitstekend leek aan te sluiten: het Graphic Design Museum ....en het festival Brede
Photo. Maar het heeft niet zo mogen zijn; juist deze week hebben we besloten de stekker er uit te trekken. Ik hoop dat
film een stevige poot krijgt in een nieuw op te zetten manifestatie voor Visual Arts. We zijn het slachtoffer geworden van
een gerichte campagne van dagblad BN De Stem die beweerde 'dat Bredenaars niet op zo'n alternatief filmfestival zitten
te wachten'. Na die campagne van BN de Stem bleek de binding met de stad weg. Breda is toch vooral een stad van het
jazzfestival, het Chassétheater, carnaval en gezellig uitgaan. Dat is het dan zo ongeveer wel, denken ze blijkbaar in Breda.
Ik kan daarnaast ook niet helemaal ontkennen dat er langzamerhand een overaanbod van festivals aan het ontstaan is. De
spoeling wordt zo alsmaar dunner. Misschien moeten er geen festivals meer bij in Nederland of het moeten heel duidelijk
