Ryan O'Neil revisited
Peter van Druenen
Toen Leo Hannewijk, directeur van Film by the Sea, mij enige tijd geleden vroeg of ik de eerste gastprogrammeur van Film
by the Sea op de zondagmiddag wilde zijn, aarzelde ik geen moment.
"Natuurlijk. Leuk. En ik mag kiezen uit mijn persoonlijke film-top 10?"
"Da's wel de bedoeling.Wat staat er zoal in?"
"Nou als eerste Barry Lyndon natuurlijk, Stanley Kubrick 1975." Antwoordde ik impulsief. En ik dacht: Moeder aller
kostuumdrama's, duizelingwekkende aaneenschakeling van Tableaux vivant, gestileerd en geperfectioneerd met een even
verrassende als briljante keus voor zwijmelacteur Ryan - Peyton Place - O'Neil als hoofdrolspeler. Een waanzinnige sound
track ook. De stampende sarabande van Handel blijft na de aftiteling nog uren, bij sommigen dagen en bij een enkele fan
zelfs jaren, door het hoofd bonken.
Ik noemde ook Fitzcarraldo uit 1982, het onwaarschijnlijke en bijna oudtestamentische epos in de Braziliaanse wildernis
van Werner Herzog met adembenemende rollen van Claudia Cardinale en Herzogs alter ego Klaus Kinsky.die probeert
om zijn enorme rivierboot over een berg te takelen.
En zo had ik nog wel even door kunnen gaan met mijn rijtje dat ik altijd paraat heb, net als de rijtjes met beste popsongs
aller tijden, mooiste doelpunten gescoord op WK's, de meest gedenkwaardige gouden medailles bij ideOlympischeSpelen
en nog veel meer. Ik zal u ze besparen, maar ik vind het wel nuttig om ze te hebben. Je zal maar in de Wereld Draait oor
zitten om over een bepaald onderwerp te praten en door Matthijs van Nieuwkerk cold turkey gevraagd worden naar de
beste tien films aller tijden. Dan heb ik toch mooi een antwoord klaar. Nu is de kans dat ik mag aanschuiven bij dit pro
gramma niet heel erg groot. Mijn prestaties zijn niet van het niveau van vaste gasten als, laten we zeggen, Arie Boomsma
of Rob Oudkerk. Maar goed, je weet het nooit.
"Heb je misschien ook iets meer recents?" verstoorde Leo mijn gedachten. "Het is namelijk nogal moeilijk en meestal
onmogelijk om oude films, die op bioscoopformaat vertoond moeten worden, te pakken te krijgen."
Tja daar sta je dan. Leo in de rol van Matthijs van Nieuwkerk. Hoe goed je je ook voorbereidt, er is altijd wel iets dat je
niet weet of waarover je op zijn minst moet nadenken. Bij Matthijs zit je dan met je mond vol tanden, bij Leo kon ik ant
woorden dat ik er nog een nachtje over zou slapen.
Dat nachtje had ik niet nodig. Al toen ik naar huis liep wist ik het: mijn favoriete film van de laatste editie van Film by the
Sea: Shutter Island, van Martin Scorsese. Eenmalig vertoond, op de laatste vrijdag van het festival met een niet heel volle
zaal Hoewel Film by the Sea dit jaar weer van een hoog niveau was, had ik tot die vrijdag geen echte favorieten. Er waren
zeker vijf films die ik vijf punten had gegeven, maar niet één sprong er uit als de •festivalfilm van het jaar Totdat ik die
vrijdagmiddag de psychiatrische thriller Shutter Island zag. De voorstelling begon metaforisch toen de psychiater die de
film zou inleiden, niet kwam opdagen. Na 30 minuten wachten besloot de organisatie de film toch te starten. Dan maar
zonder de deskundige inleider. Later bleek dat hij zich in de aanvangstijd had vergist en dat was dan weer een domper
want het was mooi geweest wanneer er een geestesziekelijk drama ter grondslag had gelegen aan zijn absentie
Shutter Island knalde er bij mij direct in. Puntje stoel, zweet tussen de billen en twijfelend over de ware toedracht van e
gebeurtenissen tijdens de aftiteling en de uren daarna. Precies zoals een topfilm behoort te zijn. Shutter Island zorgde er
tevens voor dat ik, net als bij Ryan O'Neil in 1975, al mijn vooroordelen over Leonardo dl Capno definitief aan de kant
kon zetten.Wat een acteur! In niets deed hij mij nog denken aan het natte vloeitje dat hij InTitanic moest spelen, weliswaar
aan de zijde van KateWinslet, maar toch.
Shutter Island staat nog niet in mijn top 10 aller tijden, daarvoor moet hij eerst nog een paar |aar ri|pen in de krochten van
mijn cultureel bewustzijn, maar hij gaat zeker in de buurt komen. Matthijs van Nieuwkerk mag nog even wachten.
Vlissingen, 30 oktober 2011