ose your 1
M&mmmd:
f
'AMsRamM
L
-iï%. 6 of the two year lasting series
J f
with music oJ
v:Kevin '^tlcicJffeaï
ai2/11/14 - 28/ia
private view on.
f^afuiuay 22/1, 4, ,6. 0 0%
gRimvite Caesuur
Jfanqe loovusti'Ciaïóï
1 ilnilelfury, ffie leffierlcniJs
hfeneJ on friday cnkïsatui Jay afternoon
from /2 0ü - iTioo
En Mitch Thar en Iva Jankovic hebben daar hun installatie Fair by
The Fashion of Christ gehouden: het brengen van een kledingmerk
dat elke mer/c-heid wilde tegenspreken en In een 'goody bag' ook
echt verkrijgbaar was. Hun openingsperformance riep op om alle
'labeling' los te laten en 'identiteit' een zelfgewilde openheid te
geven.
Jack Segbars heeft in zijn bijdrage Duet de tekst van onze matrix
aan de ene wand gehangen en in PowerPoint zijn reactie op de
andere geprojecteerd met de uitnodiging aan Harmen daarop te
reageren.Van een duet is het niet gekomen: het antwoord op die
reactie moet Jack nog steeds geven.
En Hard-Core heeft de ruimte zelf zelfs opgeheven door aller
ogen daarvoor te laten sluiten en zo elk van de bezoekers zijn
eigen tentoonstelling te geven door ieder eigen beelden voor
te toveren met door muziek gedragen teksten middels speakers
en een audiofile.
INPLAATS VAN het publiek een tentoonstelling aan te bieden hebben
we het publiek zelf willen betrekken bij het inrichten en
aanbieden van een tentoonstelling.
Dat is Hard-Core gelukt door de bezoekers los te zingen van
de zichtbare wereld en over te leveren aan hun eigen verbeelding.
Ook Justin Time is daar tot veler genoegen uitstekend in geslaagd
door iedere kijker zelf tot object van zijn eigen performance te
FaceBooken, waardoor ieder van hen voor eeuwig op het internet
mag ronddwalen. En Pim Kersten heeft bezoekers weten te
verleiden voorwerpen te verplaatsen, weg te halen of toe te
voegen in zijn lichtraster, waarmee ze van zijn backstage een
voorportaal tot het podium van de eigenlijke expositie maakten.
INPLAATS VAN een aantal reeds als 'kunst' bepaalde objecten in
tentoonstellingen op te nemen wilden we onderzoeken onder
welke omstandigheden en vanuit welke perspectieven allerlei
objecten als 'kunst' gezien zouden kunnen worden.
Dat blijkt een van de meest besproken en bekritiseerde aspecten
geweest te zijn. Voor Pim Kersten is het het perspectief van
de bezoeker als 'vierde wand', als ongewild deelnemer aan de
Mitchell Thar [U.SA] and Iva Supic Jankovic [Croatia] Fair by the Fashion of Chnst ©foto's Hans Oveivliet
tentoonstelling, dat objecten tot kunst kan maken (en breken).
Voor Hard-Core is het zich al of niet geroepen voelen van de
bezoeker het criterium waarmee hij zichzelf tot zijn eigen
kunstobjecten toelaat. Voor Giorgos Kontis is het juist de precies
en intuïtief uitgemeten plaats van een object dat het tot kunst
verheft. Voor Justin Time is het de kijker zelf die in zijn
verdubbeling op video zichzelf als kunstobject mag zien.
Voor Mitch Thar en Iva Jankovic is het de bereidheid van de kijker
de eigen identiteit op te heffen, die kunst manifest kan maken.
En of een audiofile de eigen verbeelding tot kunst verheffen kan,
dat is een vraag die Hard-Core zelf aan de orde heeft gesteld.
- INPLAATS VAN dergelijke objecten de plaats te geven die ze volgens
ons zou toekomen hebben we geprobeerd de objecten zelf ons
hun plaats te laten aanwijzen.
Bij de inrichting van een aantal exposities bleek dit in deze
onbestemde witte hoek het meest geslaagde aspect van Let Gooooo.
We zagen Giorgos Kontis geconcentreerd gericht door zijn
objecten tot millimeterwerk gedwongen worden om ze hun juiste
plaats te geven, soms zelfs door ze boven de wand uit aan het
licht te brengen. We konden Justin Time met al hun meubilair
zichzelf zierpf zitten plaatsen in de ruimte en vervolgens eveneens
zichzelf zien doen verdwijnen in hun exit-video in de oneindig
lege ruimte van het world wide web. We zagen Pim Kersten door
zijn werken overtuigd worden van de hun toekomende plaats
die soms tot zijn verrassing een schuilplaats bleek. Bij twee andere
tentoonstellingen kwam die plaats aan het licht in de vanzelfspre
kendheid waarmee de kunstenaars zelf in de ruimte plaatsnamen:
Justin Time en Mitch Thar/lva Jankovic. En Hard-Core stelde met zijn
werk de vraag aan de orde of kunst wel fysieke objecten nodig
heeft voor een tentoonstelling.
INPLAATS VAN uit te gaan van een bepaalde visie op of een bepaald
idee over het tentoonstelleh wilden we de weg volgen waarlangs
een visie op of een idee over het tentoonstellen tot stand komt
We weten nu in elk geval langs welke wonderlijke wegen en
volgens welke verrassende visies een tentoonstelling soms tot
Jack Segbars[NL] Duet ©foto Hans Overliet
Georgos Kontis [GR] LET GOOOOO of exhibition ©foto Hans Oven/liet
stand kan komen. Zo hebben Justin Time en Hard-Core zich in hun
tentoonstelling laten zien door onzichtbaar door te blijven gaan in
de anonimiteit van hun afwezigheid. Maar we hebben niet voldaan
aan de vraag van Hard-Core om een verbindende communicatie
aangaande het project bij te houden op de daartoe aangeboden
blog met als mogelijk resultaat het 'werk' van Hard-Core.
En hoewel de l20°-wand ook was gebouwd om Caesuur het
aura van een white cube te geven heeft niemand dat doorbroken:
iedereen heeft de wand de wand gelaten behalve Hard-core
in idee en Giorgos en Pim met hun backstage.
ATS VAN uit te gaan van de tot de bestaande hiërarchie
bevroren verhoudingen tussen alle betrokken personen, ideeën,
objecten en plaatsen wilden we die hiërarchie ontdooien tot de
wisselwerking tussen al die betrokkenen, die de geschiedenis en
de mythologie ervan aan het licht brengt.
VATS VAN aandacht te vragen voor een project waarvan van
te voren aan te nemen valt dat het succes zal hebben vroegen
wij mee af te dalen in de chaos waaruit elke orde voortgekomen.
ATS VAN daarmee een nieuwe orde, een nieuw paradigma,
een nieuw fundament te scheppen wilden we de aandacht richten
op de scheppende kracht die telkens weer alles op losse
schroeven durft te zetten.
Wel, getuige de vele gesprekken en discussies, de soms harde
confrontaties en felle meningsverschillen tijdens dit Let Gooooo-
project zullen we het nog lang hebben over deze drie aspecten.
In elk geval was er af en toe van chaos sprake, van wisselwerking
ook, hoewel soms misverstaan of onbegrepen, en daardoor ook
van dagend inzicht in heersende mythologieën; maar tot het
ontdooien van hiërarchieën is het niet gekomen: het waren
uiteindelijk de posities die bevroren bleven: de organisator bleef
organisator, de curator curator, de kunstenaar kunstenaar, en zo
nu en was er een bezoeker die uit zijn rol viel. Wel hebben de
losse schroeven tot het einde toe voor verrassingen gezorgd door
HARD-CORE [ENG] Close your eyes ©foto HARD-CORE
vooroordelen en verwachtingen te logenstraffen. Wij denken ons
dan ook een voortzetting van Let Gooooo, ook al weten we nu
nog niet waar dat dan zal zijn.
Namens ru/mteCAESUUR Just Quist Harmen Eijzenga
