deelnemende kunstenaars
i
Zichzelf bloot geven.
Op wie heeft dat
betrekking
als we het over naakt-
schilderen hebben?
Wie is er naakt?
De schilder of
het model?
GROEDE AUGUSTUS- SEPTEMBER
ontbloo
V
(let op: aan elkaar geschreven,
naakt schilderen is weer een andere hobby)
Het model toont zich onverhuld, er is geen escape mogelijk, alle
franje is verdwenen, slechts de kleren van de keizer resten.
De schilder/tekenaar kan zich niet beperken tot gemakkelijk
voyeurisme, hij moet zelf met de billen bloot. Het vlees, de spieren,
de botten, de contouren, de kleuren; hij móet zichzelf tonen.
Zeker, hij mag verhullen, flatteren, accentueren, aanzetten, weglaten;
maar hij móet zrjn beeld prijsgeven. Niet alleen het model krijg je
onverhuld te zien, maar ook de schilder/tekenaar, zijn voorkeur, zijn
tegenzin, zijn accenten, zijn duiding. De naakte waarheid openbaart
zich uiteindelijk niet voor maar achter het doek.
Al sinds 1986 laat kunstenaar Theo Jordans in een cyclus van enkele
maanden één keer per 2 weken kunstenaars en wat hij noemt
'gemotiveerde amateurs' naaktschilderen. Muziek, versnaperingen,
een knapperend haardvuur en een bloot model, daar zorgt Theo voor;
de kunstenaars doen de rest. Nimmer is een poging gedaan om al
die naakte waarheden van de desbetreffende schilders aan het publiek
te tonen. Maar in de nazomer van 2014 hebben nu ook al die
kunstenaars zich bloot moeten stellen aan blikken van derden.
Groede, de afgelopen decennia uitgegroeid tot een kunstenaarsdorp
met allure, gaf zichzelf bloot Overal, in galerieën, café's, restaurants,
een voormalig schooltje, in de kerk, bij particulieren, boekhandel en in
het dorpsmuseum hingen of stonden de naakten tussen andere zaken.
Men ziet er bijvoorbeeld de warme, voloptueuze, vleselijke naakten
van Sibylle Bil, de schrale tot wat potloodlijnen gereduceerde
contouren van Hans Bommeljé, de expressieve, in tonen van zwart,
grijs en wit gevatte lijven van Erik van Houten, de bijna tot
landschappen omgevormde lichamen in houtskool van Winnie van
Heelsbergen, de naar waarheid getekende vleesbergen van Leendert
van der Pool, de vlekkerige aquarellen van Jaap Craje, de inmiddels
overleden nestor van het gezelschap, Gerard Menken, met zijn
geëtste, helder omlijnde figuren, de sierlijke aquarelle sferische
beelden van Theo Jordans zelf, de robuuste, expressieve, geile lijven
van Yvonne Slagter, de tere, voorzichtige schetsen van Jaap Clement,
de impressionistische contouren van Frank Leenhouts, de brutale,
schetterende kleuren van de bloterikken van Ramon de Nennie,
de hyperrealistische annerexoïde modellen van Joop van Dalen,
de plastisch gekneedde vormen van Teunn, die door Theo werden
uitverkoren om het affiche en de voorkant van de catalogus tooien,
een opvallende keuze want ze vallen in het geheel behoorlijk uit de
toon.Teunn is in het gezelschap een buitenbeentje die om het naakte
lichaam kan lachen; in zijn plastische poppetjes schemert humor.
Het lichaam nodigt uit tot alle denkbare interpretaties, zonder dat een
van de kunstenaars in Groede zich wil overgeven aan wilde, abstracte
fantasieën. In die zin zou men kunnen spreken van een gezelschap dat
binnen de strak getrokken lijnen blijft. De volgende keer mag wat mij
betreft van de academische weg weggewandeld worden; eigenlijk doen
alleen Ramon de Nennie en Jacqueline Cox in die richting een poging
en merkwaardig genoeg ook Theo Jordans zelf. Zijn moedwillig grillige
lijnen nodigen uit tot weidser bespiegelingen. Kan de meester/
organisator zijn pupillen niet wat meer opjutten?
Groede is op deze dag met deze alom aanwezige expositie een
geweldige plek om te zijn, nippend aan het zelf gebrouwen bier op
het terras bij Brasserie de Drie Koningen naast de kerk waant men
zich in het gouden strijklicht van de vroege herfstzon ergens in
Frankrijk of ver weg in het Vlaamse land. Nuditeiten moet volgend
jaar maar herhaald worden, nadat Theo weer een jaar lang modellen
uit de kleren heeft gepraat.
1
Tjeu Strous
