euwe
:ree
Het nieuwe decreet wordt
opgedragen aan:
I.M. Jack van Aspert, inspirator,
vriend en kunstminnaar
I.M. Ben Vranken, Eddy de Seranno
en Kees de valk.
Marijn Kluijfhout, worstel, maar
blijf boven... het is mooier met jou.
Pure schoonheid, schoonheid die totaal op zichzelf staat, zie je iedere dag om je heen.
Als je het tenminste wilt zien. Karei Appel in het boek van de schoonheid en de troost.
Natuurlijk was decreet 15 de laatste, daarmee was
het uit en klaar. De presentatie was mooi en de inhoud
nog steeds het lezen en bekijken waard... Maar, maar
het decreet kruipt waar het niet gaan kan... We maakten
nog een mooie tentoonstelling in de voormalige
Sterrenwacht aan de Herengracht in Middelburg eind
2018. Deze had als titel 'Geef het een plek', om nogmaals
aan de gemeente Middelburg duidelijk te maken dat als
je een broedplaats wilt zijn, je dan eerst moet zorgen
voor nestruimte.
De tentoonstelling doorheen het gebouw was een
succes, de presentaties waren mooi en wonderbaarlijk
passend in een gebouw met zo'n rijke historie.
Jack van Aspert, voorzitter van de stichting decreet-
concreet, opperde uit puur enthousiasme om toch nog
een decreet-tijdschrift te maken met de tentoonstelling
als uitgangspunt... Hmm, klaar is klaar, maar men is toch
enthousiast? De wethouder van Cultuur was positief...
Maar 2019 werd een verbijsterend jaar waarin iedereen
doodging: van wethouder Cees Lodder, tot partner in
crimes Jack van Aspert, striptekenaar en meer
Ben Vranken, verbinder Eddy de Serano en tenslotte
Kees de Valk, founding father van de MAS en mon
Capitaine. Allemaal mensen die hart hadden en liefde
voor kunst en cultuur en die bovendien initiatief namen.
Maar goed, Jack had al subsidie aangevraagd en die
hebben we gekregen. Super natuurlijk, maar zoals ge
zegd leende 2019 zich niet voor decreet 16.
2020 dan maar. We weten allemaal hoe dat jaar zich
ontwikkelde... En de kunst en cultuur hebben het daarin
zwaarte verduren, maar daar gaan we het hier niet over
hebben. Wel over de gedachte van het nieuwe normaal
en daarop reagerend het nieuwe decreet, wat u nu in
handen heeft. Het decreet in katernen, zodat het zich
kan uitbreiden, met de doelstelling: gewoon zichtbaar
maken wat de (beeldende) kunstenaars in Zeeland creë
ren. Niets meer en niets minder. Eigenlijk het
oorspronkelijke idee achter decreet-tijdschrift in den
beginne, maar nu dan in zijn puurste vorm: alleen het
beeld waarbij je iedere keer als je een bladzij omslaat
in een andere wereld belandt.
Twintig jaar geleden was de beroemde serie van
Wim Kayzer op televisie, 'van de Schoonheid en
de Troost.' Met als uitgangspunt de ogenschijnlijk sim
pele vraag: wat maakt het leven de moeite waard?
Die simpele vraag leverde heel wat gedenkwaardige
verhalen op van kunstenaars, schrijvers, wetenschappers
en filosofen. Het leek ons mooi om het nieuwe decreet
daaraan te koppelen en de meewerkende kunstenaars
weer met die vraag te confronteren.
Daarbij borrelde er een idee op om, tegelijkertijd
met het tijdschrift, de beelden naar buiten te brengen.
Tijdens de corona-crisis was kunst vooral virtueel te
beleven. Mooi, maar dat is niet waar het voor bedoeld is.
Kunst wil naar buiten. Communiceren, uitdragen,
uitdagen, verwonderen, troosten... En zo ontstond de
'Boulevard van Schoonheid troost'. Een plek in de stad
waar beelden te zien zijn op borden in de openbare
ruimte. Borden met beelden die geen richting geven of
verbieden of verordenen, maar slechts naar zichzelf
verwijzen. Als een doorgang naar de wereld van de
kunstenaars...
Maar hoe zit het met de troost? Hier komt Frederick om
de hoek piepen. Frederick is een muis uit een prenten
boek van Leo Lionni uit 1974. Ik ken geen mooier en
eenvoudiger uitleg van wat kunst is en wat kunst doet.
De hele muizenfamilie holt rond en verzamelt van alles
voor de winter. Maar Frederick niet, Frederick zit stil en
kijkt rond. Hij verzamelt de kleuren en de zonnestralen.
De rest van de muizenfamilie begrijpt daar niets van,
tot het winter wordt en ze door de kou gedwongen
worden binnen te zitten in een grijze grauwe grot,
bibberend van de ellende. Maar dan begint Frederick
hartverwarmend te vertellen en alles raakt gekleurd en
de familie leeft op.
Zo komen ze de winter door. 'Frederick', roepen ze,
'Je ben een dichter!' 'Ik weet het', stamelt Frederick
bijna schuldbewust...
Hier valt niets meer aan toe te voegen. Geniet van
de zonnestralen, de kleuren, de vormen, de verhalen
en geef ze door. Dus, nu verder geen woorden meer,
maar laat u onderdompelen in de beelden vol
schoonheid en troost in barre tijden.
Ramon de Nennie, Hans Bommeljé en
Tjeu Strous (voorzitter stichting decreet-concreet)
