Verhoging van de zeedijken
langs de noordkust van
Groningen
Mi
De hoogwaterkering van de provincie
Groningen kan, gerekend naar de ligging,
worden verdeeld in drie trajecten. Het langste
daarvan loopt langs de Waddenzee, van
Lauwersoog tot de Eemshaven. Het tweede
volgt de Eems, tussen de Eemshaven en
Landpunt Reide. Het derde is dat langs de
Dollard, tot de Duitse grens.
Al in 1958 werd het eerste gedeelte van de
Groninger zeedijken op Deltahoogte gebracht.
Het betrof een dijkvak van 300 m langs het
industrieterrein te Delfzijl. Begonnen werd
vervolgens met de verzwaring van de zeedijk
langs de Eems, omdat achter dit dijkvak het
laagste deel van de provincie ligt - lager dan
N.A.P. - 1 m -, terwijl er bovendien nagenoeg
geen tweede kering aanwezig is.
In de Berichten 14 (november 1960) en 28 (mei
1964) is aandacht besteed aan het verzwaren
van enkele gedeelten van de Eemsdijken. In
1975 werd de verhoging van vrijwel het gehele
dijkvak langs de Eems tot aan de Oostpolder
voltooid, hetgeen een investering vereiste van
rond 60 miljoen gulden.
Van de 101 km zeedijk rond de provincie is
thans, eind 1985, 98 km op Deltahoogte. Het
laatste dijkvak langs de noordkust, het gedeelte
Noordpolderzijl-Emmapolder, is eind dit jaar
verzwaard. In 1986 zal, als afsluiting van het
werk aan de noordkust, de werk- en
onderhoudsweg langs de zeedijk worden
hersteld.
Van de 15 km lange Dollarddijk is dit jaar
tweeënhalve km van het waterschap Fiemel
verzwaard. Nog niet op Deltahoogte is een sttk
van 3 km van het meest oostwaartse deel var
de Dollarddijken, van het waterschap
Reiderzijlvest en het Rijk.
Fig. 1. Noord-Groningen rrat
dijkverhogingen, land-
aanwinningswerken en polders
210