richting van Walcheren stond een grijze muur, die
vertelde, dat er bij noordenwind binnen tien minuten
nog een flinke sneeuwbui zou komen» Misschien kon
ik nog het uiterste puntje van de duinenrij halen; daar kon
ik dan in de luwte de bui over me heen laten komen.
Het lukte» Ik dook in elkaar onder wat overhangende
duindoorns, die nog net niet naar beneden waren gegleden.
Op zee was de glimp van een binnenkomend schip te zien.
Die jongens waren in ieder geval met Oud en Nieuw thuis,
of althans aan de wal. Er trokken wat scholeksters langs,
net als ik op zoek naar een beetje luwte en dan in eens...
Wat is dat nou....iets wits!., drieteentjes?.Nee,
te groot.». Ze streken een meter of vijftien van me neer.
Ik scharrelde mijn kijker tevoorschijn en zag twee
ruiterachtige of plevierachtige vogels, klein rond kopje,
korte snavel, zeemkleurige buik. Ze scharrelden wat door
het gras, vlogen op (witte ondervleugel1en verdwenen.
Je vertrouwt je ogen niet helemaal en gaat aftellen:
tureluurs?.neeKempen?.nee. Plevieren?.nee.
En Peterson ligt natuurlijk in de auto.
Het bleken blonde ruiters te zijn geweest. Vogels van
Noord Amerika, slechts enkele malen in ons land waarge
nomen. Zo zeldzaam, dat de waarneming niet werd erkend!
Zal we overigens een zorg zijn; ik heb ze toch zeker zelf
gezien! Bovendien is dat niet belangrijk.
Het is nog niet eens de uitzondering, die je verbaast,
maar meer nog het feit, dat deze vogels, iets kleiner
dan een kemphaan, van Noord-Amerika, wellicht via de
hink-stap-sprong Groenland, Ijsland, Europa, zich even
komen presenteren en hier rondstappen, alsof het de ge
woonste zaak van de wereld is. Nu zijn er meer vogels,
die. enorme vliegprestaties leveren, maar deze prestatie
drukt je er toch maar even met je neus bovenop.
Vandaar, dat ik elk jaar als de gelegenheid er is, even
langs de Zwarte Polder ga. Je kunt nooit weten! Blonde
ruiters heb ik er nooit meer gezien, ook niet op oude
jaarsdag. Wel een kleine jager. Op oudejaarsdag.
JKnupker
-7-
